Na de spannende kampioenschapsronden in de regio's Europa/Midden-Oosten/Afrika (EMEA) en Noord- en Zuid-Amerika was het tijd voor het derde en laatste deel: de regio Azië-Oceanië. Volgens velen zou dit de meest competitieve racedag worden, want bijna alle 16 deelnemers hadden het in zich om de kampioen van de World Tour 2020 – Sydney, Takuma Miyazono uit Japan, te grazen te nemen en door te stromen naar de wereldfinales van 2020 als kanshebber. Net als bij de EMEA en de Amerika's deden alle deelnemers mee via een videoverbinding, met 11 coureurs uit Japan, één Nieuw-Zeelander, twee spelers uit Hongkong en drie uit Australië – waaronder Emily Jones, de allereerste vrouw in een regionaal event.

De opzet van de FIA GT Championships 2020 is gewijzigd. Er zijn drie hoofdregio's — Noord- en Zuid-Amerika, Azië-Oceanië en EMEA (Europa, Midden-Oosten en Afrika) — met elk 16 deelnemers, waaronder de 12 beste racers van die regio en vier extra spelers die zich hebben gekwalificeerd via de online tijdrit in de extra fase. Ze nemen het tegen elkaar op in drie races, waarbij de startopstelling telkens wordt bepaald door een kwalificatieronde van 10 minuten. De top 10 van elke race wint punten.

Takuma Miyazono uit Japan heeft al een ticket voor de wereldfinales, dus er is ruimte voor nog drie spelers namens Azië-Oceanië. (Opmerking: Acht spelers uit de regio EMEA zijn door naar de wereldfinales en vier uit Noord- en Zuid-Amerika.) De spanning was dus om te snijden toen de coureurs plaatsnamen in de startopstelling voor de eerste race van de dag.

Race 1

Zoals verwacht werd het geen makkie voor de Japanner Takuma Miyazono (Kerokkuma_ej20), die tijdens de kwalificatie zijn landgenoot Ryota Kokubun (Akagi_1942mi) net voorbleef en de poleposition pakte voor race 1 op de Red Bull Ring. In deze race van negen ronden in Gr.B-rallymachines moest elke auto de hele race op harde banden blijven staan (bandenwissels of bijtanken niet verplicht). Achter Kokubuns Peugeot RCZ en Miyazono’s Honda NSX stonden de Peugeot RCZ van Cody Nikola Latkovski (Nik_Makozi) uit Australië en de Toyota 86 van de Japanner Kanata Kawakami (SG_Kawakana). De startopstelling bestond uit slechts 15 auto's omdat een van de favorieten, de Japanner Tomoaki Yamanaka, moest afhaken vanwege technische problemen, ook al had hij de tweede kwalificatietijd neergezet.

Na de start hielden de coureurs zich duidelijk in, waarschijnlijk vanwege de zenuwen, maar ook omdat ze eerst de banden op de optimale temperatuur wilden brengen voor ze riskante acties probeerden. Toen ronde 2 onderweg was, leek het vooral te gaan om de twee coureurs aan kop, die wegreden van de rest. Halverwege de ronde gebeurde er van alles in de middenmoot en zat er slechts een seconde tussen P6 en P11. Emily Jones (emreeree) uit Australië leidde die dans met haar Toyota 86 en liet meteen zien dat zich kon meten met de jongens.

Op de helft van de race lagen Miyazono en Kokubun anderhalve seconde voor op Latkovski op P3, die een vergelijkbare voorsprong had op de nummer 4, Kawakami. Daarachter volgde de Nieuw-Zeelander Matthew McEwen (AE_McEwen) in een Nissan GT-R.

In ronde 6 kwam McEwen langszij bij Kawakami in de ruime bocht 5, maar de Japanner hield zijn positie vast en gooide de deur dicht voor de pushende Nieuw-Zeelander. Ondertussen had Jones twee auto's laten passeren, waardoor het Japanse duo Shunsuke Imamura (DOJO_Racing_Shun) en Takuma Morita (hide250sp) P6 en P7 in handen kregen. Aan de start van ronde 7 begon Kokubun, die tot dan toe vlak achter Miyazono’s NSX was gebleven, met de voorbereidingen van een inhaalpoging, net als McEwen bij Kawakami.

Bij aanvang van ronde 8 was het nu of nooit voor Kokubun. Hij sloeg toe in bocht 2 door later te remmen dan Miyazono in de haarspeldbocht en hem aan de binnenkant te passeren. Miyazono was niet van plan om hulpeloos toe te kijken en zette zijn NSX snel weer naast de RCZ van Kokubun. Een bocht later had hij de leiding weer overgenomen.

De twee bleven bij elkaar tot bocht 2 van de volgende en laatste ronde. Weer pakte Kokubun de binnenkant, op bijna precies dezelfde plek als zijn vorige inhaalmanoeuvre. Maar dit keer kwam Miyazono’s NSX iets te veel aan de buitenkant uit in bocht 3, waardoor Kokubun langszij kon komen. De RCZ en NSX bleven naast elkaar in de daaropvolgende bochten en gaven elkaar geen duimbreed toe. Toch leek het alsof Kokubun gedrevener was, want in de laatste bocht van de race pakte hij de leiding. Met zijn meesterlijke staaltje racekunst won hij race 1 en gaf hij een duidelijk signaal af aan Miyazono: hij had het gemunt op zijn World Tour-kroon. Latkovski's race was weer typerend consistent geweest, en goed voor de 3e plek. McEwen en Kawakami, de nummers 4 en 5, maakten de top 5 compleet.

Race 2

De tweede race van de dag was een sprint van zeven ronden op het altijd lastige Mount Panorama Motor Racing Circuit in Gr.3-racewagens, weer volledig op harde banden. Zoals eerder beschreven werden de startposities van elke race vastgesteld aan de hand van een aparte kwalificatiesessie van 10 minuten, waardoor iedereen met een schone lei kon beginnen. Zo ook de Japanner Tomoaki Yamanaka, die zijn technische probleem had opgelost en de 7e tijd neerzette. Bovenaan zagen we de bekende namen: Ryota Kokubun (Japan) op poleposition met zijn Chevrolet Corvette, gevolgd door Cody Nikola Latkovski (Australië) op plek 2 met zijn Volkswagen GTI VGT en Takuma Miyazono (Japan) op plaats 3 met zijn Aston Martin V12 Vantage.

Kokubun leek vastberaden om snel weg te rijden van de rest en had halverwege al een voorsprong van ruim een seconde op de nummer 2, Latkovski. Ook de Hyundai Genesis van Shunsuke Imamura (Japan) drong aan en passeerde de Dodge Viper SRT van Matthew McEwen (Nieuw-Zeeland) om de 4e plek te veroveren.

Aan het begin van ronde 2 benutte Miyazono de slipstream van Latkovski’s GTI VGT op het eerste lange rechte stuk, waardoor hij de 2e plaats kon overnemen. De verdedigend kampioen had duidelijk een rekening te vereffenen zodra hij de Corvette van Kokubun in het vizier kreeg. De auto's behaalden snelheden van 280 km/u op de rechte stukken, maar Latkovski had het moeilijk om zijn Volkswagen GTI VGT onder controle te houden in de bergachtige sectie van het circuit. Daar reden Imamura en McEwen het gat met de Australiër dicht.

Halverwege de race had de razendsnelle Kokubun een voorsprong opgebouwd van 1,6 seconde op Miyazono, die zelf een gat van 1 seconde had geslagen met de nummer 3, Latkovski.

In ronde 4 veroverde Yamanaka met zijn Lexus RC F de 5e plaats op McEwen, maar op het rechte stuk moest hij de Dodge Viper weer voor laten en was hij zijn positiewinst kwijt. De twee kemphanen werden door deze slag achterhaald door de Japanners Shogo Yoshida (Japan) met zijn Volkswagen Beetle en Kanata Kawakami, zodat er nu vier auto's aasden op P5.
Aangezien er slechts drie coureurs (plus Miyazono) door zouden gaan naar de wereldfinales telde elke positie en elk punt. Het was duidelijk dat iedereen wist wat er op het spel stond.

In ronde 6 deed Imamura zijn best om de druk op Latkovski dermate te verhogen dat hij foutjes zou maken. Hij stuurde zijn Genesis tot vlak achter de Volkswagen, maar de Australiër bleef koel, behield de racelijn en liet zich niet van de wijs brengen door de Japanner. Imamura gooide alles op alles in de laatste ronde en passeerde Latkovski kort op het rechte stuk, maar zijn Hyundai Genesis had te veel snelheid voor de volgende bocht en schoot van de baan. Gelukkig voor Imamura lukte het hem de auto snel weer het circuit op te krijgen zonder een plek af te staan, maar zijn kans op de 3e plaats was nu zo goed als verkeken.

Bij de finishvlag ging Kokubun als eerste over de eindstreep, na weer een geweldige race waarbij hij continu sneller was dan de nummer 2, Miyazono. Als 3e finishte Latkovski, gevolgd door Imamura op plaats 4.

Grote Finale

Ryota Kokubun uit Japan ging de Grote Finale in met het maximale aantal van 24 punten, maar zoals we in de andere regio's hebben gezien, is geen enkele voorsprong veilig, omdat er in de laatste race van de dag dubbele punten worden uitgekeerd. De poleposition van deze allesbeslissende race van 27 ronden op de Fuji International Speedway was in handen van Ryota Kokubun, gevolgd door drie van zijn landgenoten: Takuma Miyazono, Tomoaki Yamanaka en Shogo Yoshida. Net als de andere Grote Finales werd de strijd geleverd met de krachtige Red Bull X2019 Competition. En in tegenstelling tot de eerste twee races van de dag moest iedereen minstens een ronde rijden op de zachte, normale en harde banden en een pitstop maken om bij te tanken. Kortom, de pitstrategie kon weleens van grote invloed zijn op de uitslag.

Nog voor de rollende start wist Kokubun te trekken door te kiezen voor de normale banden, terwijl Miyazono, Yamanaka en Yoshida op zachte banden stonden. Zodra de race begon, openden Miyazono en Yamanaka de jacht op Kokubun, waardoor ze gedrieën door de eerste bocht kwamen. Yamanaka verliet de bocht als eerste, gevolgd door Kokubun en Miyazono. Doordat Yamanaka de eerste race had gemist en in de tweede race slechts zes punten had gesprokkeld, moest Yamanaka hoog finishen om kans te maken op een plek in de wereldfinales. Hij leek dan ook te racen met de moed der wanhoop. Ondertussen bleven Cody Nikola Latkovski uit Australië en Matthew McEwen uit Nieuw-Zeeland in het spoor van Yoshida en probeerden ze een wig te drijven tussen de Japanse top vier. Bij aanvang van ronde 2 pakte Miyazono de 2e plaats af van Kokubun, terwijl de helft van de racers — degenen die op de harde Michelins waren gestart — de pits in om hun verplichte stint op de traagste banden af te ronden. Van de top negen bleven er slechts twee — Kokubun en Latkovski — op de normale banden rijden. De rest verkoos de zachte banden.

In de 4e ronde stond Kokubun, gehinderd door zijn tragere banden, zijn plek af aan Yoshida. Daarna stormde ook McEwen langs de Japanse leider van het puntenklassement, met een snelheid van 300 km/u en nam hij de 4e plek over. Nadat hij was teruggevallen tot de 7e plek had Latkovski eindelijk genoeg van de normale banden en dook hij de pits in om op de zachte over te stappen. Toen hij terugkwam op het circuit, lag hij 9e. Twee ronden later pakte de Australische Emily Jones, ook op de zachte Michelins, Kokubuns 6e plek af.

Kokubun kwam uiteindelijk de pits in tijdens de 6e ronde, maar tot ieders verbazing stapte hij niet over op de zachte banden, maar op de normale banden en bewaarde hij de snelste banden voor de laatste twintig ronden. Het was een gewaagde strategie, maar zou hij succesvol blijken? Hij keerde terug op de baan in 9e positie, vlak achter Latkovski, die werd opgehouden door Calvin Tong uit Hongkong.

Miyazono, die tweede lag, maakte zijn eerste pitstop in ronde 9 en bleef op de zachte banden staan om de twee tragere bandensoorten voor later te bewaren. Hij kwam de baan weer op als 4e, achter McEwen en Yoshida. Een ronde later kwam raceleider Yamanaka binnen en ook hij koos voor de zachte banden. Maar hij slaagde er niet in om voor Miyazono weer de baan op te komen. Aangezien McEwen ook de pits in was gedoken, stonden Miyazono en Yamanaka nu eerste en tweede. Na een snelle stoelendans stond McEwen, nu op de harde banden, op plaats 4, terwijl Latkovski zich naar plaats 5 had gevochten. Halverwege de race waren dit, in de juiste volgorde, de koplopers: Miyazono, Yamanaka, Yoshida, McEwen en Latkovski.

Toen sloeg het noodlot toe voor McEwen. Hij kreeg een tijdstraf van 2 seconden aan z'n broek aan het einde van ronde 13 omdat hij de pitstraatlijnen had genegeerd. Daardoor viel hij één plek terug naar positie 8. Terwijl hij z'n straf uitdiende, opende Emily Jones, die landgenoot Latkovski het leven zuur maakte, de jacht op de 4e plek. Ondertussen hadden de Japanners Miyazono en Yamanaka een voorsprong van bijna 4 seconden gekregen op de nummer 3, Yoshida.

In ronde 16 kregen Latkovski's kwalificatiekansen een flinke tik toen hij een aantal straffen incasseerde wegens het negeren van de belijning in de pitstraat. Nu zat er niets anders op dan zo clean en snel mogelijk te rijden en te hopen dat het genoeg punten zou opleveren om door te gaan naar de wereldfinales.

Miyazono besloot zijn verplichte ronde op de harde Michelins te rijden in ronde 19 en droeg daarmee de leiding over aan Yamanaka. Als Yamanaka er op de een of andere manier in slaagde om vol te houden en de rest voorbleef, zou hij ruim genoeg punten hebben om door te gaan naar de wereldfinales. Maar de race was nog lang niet verreden. In de volgende ronde maakte Yamanaka een pitstop en koos hij voor de normale banden. Ook Miyazono kwam binnen en stapte over op de normale banden, waarmee hij de rest van de race wilde uitrijden.

In de 21 ronde had Emily Jones kort de leiding van de race in handen. Ze had nog een pitstop tegoed, maar het feit dat ze haar koppositie vasthield, bewees dat vrouwen net zo goed meekunnen als mannen in de FIA GT Championships. Helaas verloor Jones de leiding vanwege een tijdstraf aan Yoshida en twee ronden later pakte Latkovski haar 6e plek af. Een belangrijke zet, want die 6e plek zou Latkovski een ticket voor de wereldfinales opleveren.

Nadat raceleiders Yamanaka en Yoshida voor de laatste keer waren binnengekomen voor een bandenwissel en extra brandstof, keerden ze terug achter Miyazono. Toen, uit het niets, sloeg Kokubun toe: hij passeerde Yoshida op het rechte stuk en pakte zo de 3e plek. Toch kreeg niemand Miyazono te pakken in deze race. Hij passeerde de finishlijn als eerste na een knap staaltje van de racekunsten en pitstrategie waarvan we hem kennen. Ook al had hij geen enkel punt nodig om zich te kwalificeren voor de wereldfinales werd hij de winnaar van de regionale titel. Echte winnaars nemen geen dag vrij. Op plaats 2 eindigde Yamanaka, waarmee hij zich op miraculeuze wijze wist te kwalificeren voor de wereldfinales met 20 punten, nadat hij maar aan twee van de drie races had meegedaan. De derde plek ging naar Kokubun, waardoor het podium compleet in Japanse handen was. Latkovski finishte teleurstellend als 6e, maar kwalificeerde zich toch voor de wereldfinales met 20 punten.

Miyazono, na de race: “Eerlijk gezegd twijfelde ik of ik vandaag kon winnen, maar ik ben blij dat het achter de rug is. Ik was al automatisch gekwalificeerd voor de wereldfinales, maar ik vond dat ik voor de titel moest gaan als ik meedeed aan de regionale competitie. Niet alleen omdat het een kwestie van trots is, maar ook omdat het punten oplevert voor de wereldfinales.”

Uitslag 2020-serie Nations Cup - regionale finales (Azië-Oceanië)