Po kilku pasjonujących rundach finałów z regionów Europy / Bliskiego Wschodu / Afryki (EMEA) oraz Ameryk przyszedł czas na trzecią i ostatnią grupę, czyli region Azji i Oceanii. Wiele osób przewidywało, że będą to niezwykle zacięte zawody, ponieważ niemalże wszyscy z 16 kierowców mieli realne szanse na pokonanie zwycięzcy World Tour 2020 – Sydney, Takumy Miyazono z Japonii, i zakwalifikowanie się do światowych finałów 2020 jako wyraźni faworyci. Tak jak w przypadku finałów z dwóch poprzednich regionów kierowcy rywalizowali zdalnie. Dziesięciu z nich było z Japonii, troje z Australii – między innymi Emily Jones, pierwsza kobieta uczestnicząca w zawodach regionalnych – jeden z Nowej Zelandii i dwóch z Hongkongu.

Format regionalnych finałów FIA GT Championships uległ w sezonie 2020 zmianie. Zawodników podzielono na trzy regiony – Ameryki, Azję i Oceanię oraz EMEA. W każdym z nich ścigało się 12 najlepszych kierowców danego regionu oraz czterech dodatkowych, którzy zakwalifikowali się do udziału na podstawie wyników rozgrywanego w sieci etapu dodatkowego – próby czasowej. Finały podzielono na trzy wyścigi, a pozycje startowe każdego z nich były ustalane w trakcie 10-minutowej rundy kwalifikacyjnej, w której punkty otrzymywało 10 najlepszych zawodników.

Japończyk Takuma Miyazono zapewnił już sobie miejsce w światowych finałach, więc dołączyć do niego mogło jeszcze trzech graczy z Azji i Oceanii. (Wcześniej do światowych finałów zakwalifikowało się ośmiu zawodników z regionu EMEA i czterech z Ameryk). Napięcie było olbrzymie, gdy kierowcy przygotowywali się do rozpoczęcia pierwszego wyścigu dnia.

Wyścig 1

Jak można się było spodziewać, Miyazono (Kerokkuma_ej20) nie miał przed sobą łatwego zadania, ale zdołał o włos pokonać w eliminacjach swojego rodaka, Ryotę Kokubuna (Akagi_1942mi), i wywalczyć na torze Red Bull Ring pole position w pierwszym wyścigu. Auta z grupy B musiały pokonać dziewięć okrążeń na twardych oponach, jednak nie było wymagane zmienianie ich ani tankowanie. Za Peugeotem RCZ Kokubuna i Hondą NSX Miyazono stanęły Peugeot RCZ Cody’ego Nikoli Latkovskiego (Nik_Makozi) z Australii oraz Toyota 86 Kanaty Kawakamiego (SG_Kawakana) z Japonii. Startowało 15 samochodów, ponieważ jeden z faworytów, Japończyk Tomoaki Yamanaka, z powodów technicznych nie mógł wziąć udziału w pierwszym wyścigu, choć w kwalifikacjach osiągnął drugi czas.

Tuż po starcie zawodnicy jechali ostrożnie – na pewno dawały o sobie znać nerwy, ale ważne też było rozgrzanie opon przed wykonywaniem jakichkolwiek ryzykownych manewrów. Na początku drugiego okrążenia dwóch pierwszych kierowców zaczynało zdobywać przewagę nad pozostałymi, więc zanosiło się na to, że nie dadzą reszcie szans. W połowie okrążenia różnica między zawodnikami z pozycji 6-11 wynosiła około sekundy, więc szykowała się emocjonująca walka. Na czele tej grupy, w Toyocie 86, jechała Australijka Emily Jones (emreeree), pokazując wszystkim, że potrafi sobie radzić w rywalizacji z chłopakami.

Na półmetku zawodów prowadzili Miyazono i Kokubun, mając dwuipółsekundową przewagę nad Latkovskim, którego z podobną stratą gonił Kawakami na czwartej pozycji. Za nimi jechał Nowozelandczyk Matthew McEwen (AE_McEwen) w Nissanie GT-R.

Na szóstym okrążeniu McEwen próbował wyprzedzić Kawakamiego, gdy ich auta zrównały się ze sobą w łagodniejszym piątym zakręcie, ale Japończyk utrzymał pozycję, skutecznie odpierając ostro atakującego rywala. Z kolei Jones nie obroniła się przed dwoma naciskającymi na nią Japończykami, Shunsuke Imamurą (DOJO_Racing_Shun) i Takumą Moritą (hide250sp), którzy przesunęli się na miejsca 6. i 7. Na początku siódmego okrążenia Kokubun, przyklejony do tylnego zderzaka NSX Miyazono, zaczął się przygotowywać do wyprzedzania, podobnie jak jadący za Kawakamim McEwen.

Kokubun wykonał decydujący manewr na drugim zakręcie następnego okrążenia, hamując przed nawrotem lepiej niż Miyazono i wyprzedzając go po wewnętrznej. Miyazono nie miał jednak zamiaru puścić tego płazem i szybko zrównał się z autem przeciwnika, a na następnym zakręcie odzyskał prowadzenie.

Oba samochody jechały tuż obok siebie aż do drugiego zakrętu następnego – i ostatniego – okrążenia. Kokubun znów trzymał się blisko wierzchołka, niemalże powtarzając wcześniejszy manewr, ale tym razem Miyazono odskoczył nieco za szeroko na trzecim zakręcie, dzięki czemu rywal mógł mu się odpłacić za wyprzedzenie z poprzedniego okrążenia. RCZ i NSX jechały bok w bok na następnych kilku zakrętach, a żaden z kierowców nie ustępował, ale Kokubun wydawał się bardziej zdeterminowany i to on wyszedł z ostatniego zakrętu wyścigu na prowadzeniu. Swoją mistrzowską jazdą zapewnił sobie wygraną w pierwszym wyścigu i jasno dał Miyazono do zrozumienia, że idzie po koronę World Tour. Trzecie miejsce zajął Latkovski, prezentując typową dla siebie równą formę, a za nim, na miejscach 4. i 5., uplasowali się odpowiednio McEwen i Kawakami.

Wyścig 2

Drugim wyścigiem dnia był trwający siedem okrążeń sprint po wymagającym torze Mount Panorama Motor Racing Circuit w autach grupy 3 – raz jeszcze tylko na twardych oponach. Jak wyjaśniliśmy wcześniej, pozycje startowe były przed każdym wyścigiem ustalane w oparciu o 10-minutową sesję kwalifikacyjną, więc wszyscy kierowcy walczyli o nie od zera, w tym Tomoaki Yamanaka, który rozwiązał swoje problemy techniczne i zakwalifikował się z siódmym wynikiem. Na szczycie stawki znaleźli się dobrze nam znani zawodnicy: Japończyk Ryota Kokubun w Chevrolecie Corvette na pierwszej pozycji, Australijczyk Cody Nikola Latkovski w Volkswagenie GTI VGT na drugiej i Japończyk Takuma Miyazono w Astonie Martinie V12 Vantage na trzeciej.

Kokubun szybko pokazał bojowe nastawienie i już w połowie pierwszego okrążenia miał ponad sekundową przewagę nad drugim Latkovskim. Podobną wolę walki zaprezentował w swoim Hyundaiu Genesis Shunsuke Imamura, który wyprzedził Dodgera Vipera SRT Nowozelandczyka Matthew McEwena, przesuwając się na czwartą pozycję.

Na początku drugiego okrążenia Miyazono wykorzystał cień aerodynamiczny GTI VGT Latkovskiego, by wyprzedzić go i znaleźć się na drugim miejscu. Widać było, że w następnej kolejności broniący tytułu kierowca chciał się zemścić na swoim rodaku, Kokubunie. Na prostych auta osiągały prędkość 280 km/h, natomiast kręty, wyżej położony odcinek toru, wymagał bardziej technicznej jazdy. Latkovski miał na nim problemy z opanowaniem swojego Volkswagena GTI VGT, przez co jego przewaga nad Imamurą i McEwenem zmalała.

W połowie wyścigu Kokubun jechał w zawrotnym tempie, dzięki czemu znajdował się 1,6 sekundy przed Miyazono, który z kolei wypracował sobie sekundową przewagę nad trzecim Latkovskim.

Podczas czwartego okrążenia Yamanaka wyprzedził McEwena, przesuwając się na piątą pozycję, ale niedługo później Dodge Viper rywala wyprzedził go na prostej. Ten pojedynek pozwolił Japończykom Shogo Yoshidzie w Volkswagenie Beetle i Kanace Kawakamiemu w Jaguarze F-Type nadrobić straty do jadącej przed nimi dwójki, co rozpoczęło czteroosobową walkę o piątą pozycję.
Do światowych finałów mieli być dopuszczeni tylko trzej kierowcy (i Miyazono), więc kluczowa była każda pozycja i każdy punkt, z czego doskonale zdawali sobie sprawę wszyscy na torze.

Na szóstym okrążeniu Imamura robił, co mógł, by wywierając presję, zmusić Latkovskiego do błędu. Cały czas jechał tuż za błotnikiem Volkswagena rywala, ale Australijczyk zachował zimną krew i utrzymując samochód na optymalnym torze jazdy, nie pozwolił Japończykowi się wyprzedzić. Imamura postawił wszystko na jedną kartę na ostatnim okrążeniu, na chwilę wyprzedzając Latkovskiego na prostej, ale nie zdołał wystarczająco wyhamować swojego Hyundaia Genesis przed zakrętem i wypadł na pobocze. Na szczęście udało mu się opanować samochód i wrócić na tor bez straty pozycji, jednak o trzecim miejscu mógł zapomnieć.

Jako pierwszy linię mety minął Kokubun. Znów popisał się wspaniałą jazdą, przez cały wyścig będąc górą nad Miyazono, który ukończył zawody na drugim miejscu. Jako trzeci metę przejechał Latkovski, a za nim Imamura.

Wielki finał

Choć Ryota Kokubun rozpoczynał wielki finał z maksymalną liczbą 24 punktów, wiemy z poprzednich mistrzostw regionalnych, że żadna przewaga nie zapewnia wygranej, ponieważ w ostatnim wyścigu otrzymuje się dwa razy więcej punktów. Pole position tego niesłychanie ważnego finału, rozgrywanego na 27 okrążeniach na Fuji International Speedway, zdobył właśnie Kokubun. Za nim znaleźli się jego trzej rodacy: Takuma Miyazono, Tomoaki Yamanaka i Shogo Yoshida. Tak jak w przypadku pozostałych wielkich finałów, kierowcy ścigali się potężnymi autami Red Bull X2019 Competition. Natomiast w przeciwieństwie do wcześniejszych wyścigów z tego samego dnia, musieli przejechać co najmniej jedno okrążenie na oponach miękkich, średnich i twardych oraz zatankować, co oznaczało, że strategia pit stopów w istotny sposób wpłynie na wyniki.

Finał zaczynał się od startu lotnego, ale już przed nim Kokubun zdołał wzbudzić zainteresowanie, ponieważ na początek wybrał mieszankę średnią, a Miyazono, Yamanaka i Yoshida – opony miękkie. Od razu po starcie Miyazono i Yamanaka zaatakowali lidera, przez co pierwszy zakręt cała trójka przejechała tuż obok siebie. Najpierw wyszedł z niego Yamanaka, a za nim Kokubun i Miyazono. Pierwszy z nich nie wziął udziału w pierwszym wyścigu, a w drugim zdobył tylko sześć punktów, więc aby mieć szanse awansować do światowych finałów, musiał teraz zająć naprawdę wysokie miejsce. Tymczasem Cody Nikola Latkovski i Matthew McEwen deptali po piętach Yoshidzie, próbując przełamać dominację Japończyków na czterech pierwszych pozycjach. Na początku drugiego okrążenia Miyazono wyprzedził Kokubuna i znalazł się na drugim miejscu, a połowa stawki – kierowcy, którzy zaczęli od twardych michelinów – zjechała do alei serwisowej, by zmienić opony na szybsze. Spośród dziewięciu pierwszych zawodników tylko Kokubun i Latkovski dalej jechali na średnich oponach, a pozostali na miękkich.

Na czwartym okrążeniu spowalniany przez twardsze opony Kokubun stracił pozycję najpierw na rzecz Yoshidy, a potem McEwena, który wyprzedził go z prędkością 300 km/h na prostej startowej, przesuwając się na czwarte miejsce. Latkovski po spadku na siódmą pozycję postanowił wreszcie zmienić średnie opony na miękkie, a po wizycie w pit stopie wrócił na tor na miejscu dziewiątym. Dwa okrążenia później Australijka Emily Jones, również jadąca na miękkich michelinach, znalazła się przed Kokubunem, na szóstej pozycji.

Na szóstym okrążeniu Kokubun zjechał w końcu do boksu, ale zaskoczył wszystkich, ponieważ zmienił opony na twarde, zostawiając miękką mieszankę na ostatnich dwadzieścia okrążeń. Odważna strategia, ale czy słuszna? Kierowca wrócił na tor na dziewiątej pozycji i znalazł się tuż za Latkovskim, którego spowalniał Hongkończyk Calvin Tong.

Jadący na drugiej pozycji Miyazono po raz pierwszy zjechał do pit stopu na dziewiątym okrążeniu i wybrał nowy zestaw opon miękkich, zostawiając wolniejsze mieszanki na później. Wrócił na tor na czwartym miejscu, trafiając za McEwena i Yoshidę. Okrążenie później w alei serwisowej zatrzymał się lider wyścigu, Yamanaka, który również wybrał miękkie opony, jednak nie zdołał później odzyskać pozycji przed Miyazono, a gdy do pit stopu zjechał McEwen, na pierwszych dwóch miejscach ścigali się dwaj Japończycy. Po szybkim przetasowaniu kolejności zawodników na czwartej pozycji jechał teraz McEwen, tym razem na twardych oponach, a Latkovskiemu udało się przebić na piątą. W połowie wyścigu czoło stawki prezentowało się więc następująco: Miyazono, Yamanaka, Yoshida, McEwen oraz Latkovski.

Wtedy nieszczęście spotkało McEwena, który na końcu 13. okrążenia otrzymał dwusekundową karę za nieprzepisową jazdę w alei serwisowej, przez co spadł na ósme miejsce. W tym samym czasie Emily Jones pokazywała niesamowite umiejętności, siedząc na ogonie swojego rodaka, Latkovskiego, i starając się zdobyć czwartą pozycję. Z kolei dwaj Japończycy na czele wyścigu, Miyazono i Yamanaka, wypracowali sobie niemal czterosekundową przewagę nad jadącym za nimi Yoshidą.

Na 16. okrążeniu niemalże odebrano Latkovskiemu szanse na mistrzostwo, nakładając na niego kilka kar za nieprzepisową jazdę w alei serwisowej. Kierowca mógł jedynie liczyć na to, że duże tempo i unikanie błędów pozwolą mu zdobyć dość punktów, by awansować do światowych finałów.

Na 19. okrążeniu Miyazono postanowił zaliczyć wymagany okres jazdy na twardych michelinach, dzięki czemu pierwszą pozycję przejął Yamanaka. Gdyby nowy lider zdołał ją utrzymać, przeszedłby do światowych finałów z zapasem punktów, jednak do zakończenia zawodów pozostawało dużo czasu. Yamanaka zjechał na następnym okrążeniu do boksu i wybrał mieszankę średnią. Tak samo zrobił Miyazono, planując przejechać na nowych oponach resztę wyścigu.

Na 21. okrążeniu prowadzenie w zawodach na chwilę objęła Emily Jones. Choć musiała jeszcze odbyć wizytę w boksie, udowodniła, że kobieta może sobie świetnie radzić w rywalizacji z mężczyznami w FIA GT Championships. Jednak nałożona na nią kara przesunęła na pierwsze miejsce Yoshidę, a dwa okrążenia później wyprzedził ją Latkovski, zdobywając szóstą pozycję. Okazało się to bardzo ważnym manewrem, ponieważ zapewniał mu on awans do światowych finałów.

Liderzy wyścigu, Yamanaka i Yoshida, zjechali po raz ostatni do pit stopu, by zmienić opony i zatankować, po czym wrócili na tor za Miyazono. Nagle Yoshidę doścignął Kokubun, a następnie wyprzedził go na prostej, przesuwając się na trzecie miejsce. Jednak nikt nie zdołał dogonić Miyazono, który jako pierwszy minął metę, prezentując wcześniej typową dla siebie mistrzowską jazdę i strategię pit stopów. Choć nie potrzebował nawet punktu, by awansować do światowych finałów, wygrał finały regionalne, pokazując, że prawdziwi zawodowcy nigdy nie spoczywają na laurach. Na drugim miejscu finał ukończył Yamanaka, który z 20 punktami w nieprawdopodobny sposób zakwalifikował się do walki o tytuł mistrza świata, mimo że uczestniczył tylko w dwóch z trzech wyścigów. Za nim metę przekroczył Kokubun, więc na podium znaleźli się sami Japończycy. Latkovski zdobył mało satysfakcjonujące szóste miejsce, ale z łączną liczbą 20 punktów zdołał mimo wszystko przejść do światowych finałów.

Po wyścigu Miyazono powiedział: „Prawdę mówiąc, nie wiedziałem, czy zdołam dzisiaj wygrać, ale teraz czuję ulgę. Chociaż miałem już zapewniony awans do światowych finałów, uznałem, że skoro uczestniczę w zawodach regionalnych, to chcę je wygrać – nie tylko ze względu na dumę, ale też dlatego, że ważne są punkty, który przechodzą do światowych finałów”.

Nations Cup 2020 – wyniki finałów regionalnych (Azja i Oceania)