Please select your country / region

SYDNEY, Australië (16 februari 2020) – De FIA Certified Gran Turismo Championships kenden een knallende start van de 2020-serie met een World Tour-event in de Australische stad Sydney. Er was een sterk deelnemersveld van 24 Gran Turismo-racers uit 14 landen zonder duidelijke favorieten, aangezien beide voormalige Nations Cup-kampioenen ontbraken.

Na de twee halve finales gingen er 12 van de 24 coureurs door naar de Grote Finale op het populaire Gran Turismo-circuit Dragon Trail - Kust met de speciaal uitgedoste Red Bull X2019 Competition-bolides. Dertig razend spannende ronden later was een voorsprong van niet meer dan 0,03 seconde genoeg voor de Japanse coureur Takuma Miyazono om publiekslieveling Cody Nikola Latkovski achter zich te laten.

De World Tour Sydney werd verreden in de Big Top, Luna Park, aan de overkant van de beroemde Opera van Sydney, voor een enthousiast publiek van 600 mensen. Dankzij z'n zege in de World Tour is Miyazono verzekerd van een plek in de wereldfinales later dit jaar, plus de drie punten die hij alvast meeneemt naar het klassement van de wereldfinales.

“Ik verwachtte een grootse strijd vandaag, want alle deelnemers zijn ervaren en hebben veel in huis. Mijn gevoel was terecht. De toon was al gezet omdat Igor Fraga, onze kampioen van 2018, de Castrol Toyota Racing Series won in Nieuw-Zeeland. De sfeer in onze locatie in Luna Park was geweldig”, aldus Gran Turismo-maker Kazunori Yamauchi.

Halve finale A

De eerste race van de dag vond plaats op Kyoto Driving Park - Yamagiwa, een snel circuit met 15 bochten op het platteland van Japan. De coureurs namen plaats in de Amemiya Mazda FD3S RX-7 en moesten elke bandensoort (zacht, normaal, hard) gebruiken tijdens hun race van 13 ronden. Takuma Miyazono uit Japan vertrok van poleposition, gevolgd door Adam Suswillo uit het Verenigd Koninkrijk en Baptiste Beauvois uit Frankrijk. Miyazono en Suswillo startten de race op zachte banden en P3 tot en met P6 op normale banden.

Zodra de groene vlag zakte, raasden de twee raceleiders weg om een zo groot mogelijk gat te slaan op de zachte Michelins. Na de eerste ronde kwamen de auto's op de harde banden heel voorspelbaar naar binnen, terwijl Miyazono en Suswillo wegreden. In ronde 4 hadden ze een voorsprong van 3 seconden opgebouwd op de rest.

De Chileen Fabian Portilla, die vanwege visumproblemen de kwalificatiesessie had gemist en op zaterdagochtend pas arriveerde, maakte indruk tijdens de openingsronden. Hij startte als 12e, haalde drie coureurs in en belandde algauw op de 8e plaats. Terwijl de sportwagens met wankelmotoren de 240 km/u aantikten op de rechte stukken begon de strijd in ronde 5 echt los te barsten. P3 tot en met P5 — Beauvois, Salvatore Maraglino uit Italië en Coque López uit Spanje — kwamen allemaal binnen om hun normale Michelins om te ruilen voor harde banden. De zachte banden bewaarden ze voor het laatst.

Ondertussen was Portilla opgeklommen naar de 5e plek. Niet slecht voor iemand met een jetlag. In de volgende ronde maakten de raceleiders, Miyazono en Suswillo, hun verplichte stops en schakelden ze over op de normale banden, om de harde banden voor het laatst te bewaren. Maar zouden ze hun voorsprong voldoende kunnen uitbouwen om de concurrentie achter zich te laten?

Miyazono slaagde er inderdaad in om het circuit weer op te komen als nummer een, maar Suswillo kwam achter de Canadees Mark Pinnell terecht, die nog moest binnenkomen. In een poging om te voorkomen dat Miyazono hem achterliet, zat de Brit iets te agressief op Pinnell en raakte hij hem hard. Dat kostte hem een straf van 1 seconde, waardoor hij terugviel naar de 5e plaats. Miyazono hield er een comfortabele buffer van 10,5 seconden op de rest aan over.

Toen Miyazono in ronde 11 zijn laatste pitstop maakte, had Beauvois een aantal razendsnelle rondetijden neergezet op de zachte banden. Hij was zelfs zo snel dat Miyazono achter de Fransman terechtkwam toen hij de pits verliet, zonder vooruitzicht op goede inhaalmogelijkheden. Sterker nog, Miyazono moest alles op alles zetten om die andere Fransman, Rayan Derrouiche, af te houden van zijn 2e plaats. Uiteindelijk finishte Beauvois als eerste, gevolgd door Miyazono, Derrouiche, Maraglino en López. Suswillo kwalificeerde zich ook voor de finale met zijn 6e plek.

Halve finale B

De tweede kwalificatierace van de dag vond plaats op het historische Brands Hatch Grand Prix Course in het Verenigd Koninkrijk. Natuurlijk stapten de coureurs daarvoor in de Aston Martin DBR9, waarmee ze 17 ronden moesten afleggen met alle drie de bandensoorten. Jonathan Wong uit Hongkong startte vanaf poleposition, want hij had in de kwalificatie de snelste tijd neergezet. Achter hem stond publiekslieveling Cody Nikola Latkovski en daarachter de Nederlander Rick Kevelham en de Amerikaan Daniel Solis.

Na een goede start kwam Latkovski, die was begonnen op de normale Michelins, meteen onder druk te staan van Kevelham, die op zachte banden stond. Doordat de Australiër de rest van de coureurs ophield, kon Wong een gat van 2 seconden slaan.

Ronde 3 kende een reeks geweldige inhaalmanoeuvres. Tatsuya Sugawara uit Japan passeerde Kevelham en Latkovski met zijn twaalfcilinder racewagen en had daarmee de 2e plaats in handen. Ondertussen werd er een straf van 5 seconden uitgedeeld aan de favoriet onder de fans, de Chileen Nico Rubilar, die een dag eerder nog de Manufacturer Series had gewonnen. Hij had de strepen van de pitstraat genegeerd en was als gevolg daarvan nu uitgeschakeld in de race en de competitie.

In ronde 5 wist Kevelham eindelijk langs Latkovski te komen en de 3e plaats te pakken, maar op dat moment had Wong al een voorsprong opgebouwd van 4 seconden. In ronde 8 maakten Wong en Sugawara, de raceleiders, allebei hun eerste pitstop. Ze stapten beiden over op normale banden, terwijl Latkovski en de Hongaar Patrik Blazsán voor de harde banden gingen en de zachte Michelins voor het slotstuk van de race bewaarden. In ronde 10 waagde Solis zich op de zachte banden aan een gedurfde inhaalmanoeuvre in bocht 6, waarmee hij de 3e plaats van Kevelham afsnoepte. Een ronde later passeerde hij ook de nummer 2, Sugawara, maar op dat moment had Wong al een voorsprong van 7 seconden opgebouwd.

Terwijl de raceleiders met hun pitstop bezig waren, lag Latkovski opeens 2e in de laatste ronde. Zijn pitstrategie wierp zijn vruchten af, maar het was te weinig om Wong van de overwinning af te houden. De echte spanning zat hem in het duel tussen Benjamin Bader (Hongarije) en de Australiër Matthew Simmons, die met elkaar streden om de belangrijke 6e plaats en het bijbehorende ticket naar de Grote Finale. Tot grote opluchting van het publiek was het Simmons die aan het langste eind trok. Wong was op dat moment al de finishlijn gepasseerd na een bijna vlekkeloze rit, gevolgd door Latkovski, Blazsán, Solis en Sugawara. Alles was nu gereed voor de climax van het weekend: de Grote Finale van de Nations Cup.

Grote Finale

Hier hadden de honderden aanwezigen in Luna Park, maar ook de honderdduizenden kijkers over de hele wereld, op gewacht: de Grote Finale van de eerste Nations Cup van het jaar. De race van 30 ronden werd verreden op het altijd lastige circuit Dragon Trail - Kust in de supersnelle Red Bull X2019 Competition, een virtuele raceauto zonder restricties. Jonathan Wong startte vanaf poleposition en gold duidelijk als de favoriet. Naast hem op de eerste startrij stond Baptiste Beauvois. Cody Nikola Latkovski startte op P3 en Takuma Miyazono, de enige in de top 10 die op harde banden startte, ging van start vanaf P4.

Na een goede start maakte Latkovski duidelijk dat hij er geen gras over liet groeien door Beauvois in te halen in bocht 4. Hoewel Miyazono de 3e plaats pakte, dook hij na ronde 1 de pits in om zijn harde banden om te ruilen. Was dat wel verstandig, gezien zijn goede positie? Het zou moeten blijken. Ondertussen steeg Daniel Solis van P7 naar de 4e plaats en kwam Rayan Derrouiche van de 6e plaats terug naar de 3e plaats.

Wong en Latkovski vlogen over het asfalt en hadden in ronde 3 een voorsprong van 3 seconden, die in ronde 5 zelfs was opgelopen tot 7 seconden. Vervolgens oogstte Miyazono, op dat moment 9e, verbazing alom toen hij in ronde 8 naar binnen kwam om de zachte banden te halen, terwijl hij pas zeven ronden op de normale banden stond. Hij had nog drie tot vier ronden door kunnen gaan op de banden en met de zachte banden zou hij het echt niet kunnen uitzingen tot het einde van de race. Velen vroegen zich dan ook af of hij een driestopstrategie in gedachten had. Door zijn beslissing zakte hij terug naar de achterhoede.

De andere Japanse coureur, Tatsuya Sugawara, had een wat minder onorthodoxe strategie en had zich van de 12e plaats opgewerkt naar de 5e. Halverwege de race ging Latkovski aan kop, gevolgd door Wong, Patrik Blazsán en Salvatore Maraglino, die stuk voor stuk nog moesten binnenkomen. In de achterhoede werkte Miyazono ondertussen gestaag aan een opmars, met rondetijden die 2 seconden sneller waren dan die van de rest in zijn Red Bull X2019, die op de rechte stukken de 300 km/u haalden. Latkovski maakte in ronde 15 uiteindelijk zijn pitstop en schakelde over op de harde banden, die hij een ronde later verruilde voor normale banden. Blazsán, Maraglino en Sugawara kozen dezelfde strategie, terwijl Wong verraste met zijn keuze voor zachte banden. Hij gokte erop een onoverkomelijke voorsprong op te bouwen voor hij moest overstappen op het harde, trage rubber.

In ronde 17 schakelden Latkovski en Sugawara over op de zachte banden om het laatste deel van de race zo veel mogelijk snelheid te hebben. En in ronde 18 was Miyazono er op onnavolgbare wijze in geslaagd om de leiding te pakken. Maar hij had nog wel een pitstop te gaan.

Hij had een voorsprong van 11 seconden na Beauvois' pitstop, maar zou dat voldoende zijn om de oprukkende Latkovski van zich af te houden na nog een pitstop? Dat zouden we snel weten, want Miyazono kwam alweer de pits in om over te schakelen op andere banden (weer zachte) en bij te tanken. Toen hij het circuit weer op kwam, lag hij 8e en had hij dus 12 ronden om zich omhoog te werken. In twee gestoord snelle ronden schoof hij vier plaatsen op naar de 4e plaats. Nog niet iedereen was overtuigd, maar langzaam ontstond het besef dat het hem weleens zou kunnen lukken.

Met nog tien ronden te gaan lag Wong op kop, gevolgd door Solis, Latkovski en Miyazono. Een ronde later zag het er echter al heel anders uit, omdat Wong en Solis hun laatste pitstops maakten. Daardoor waren ze zo goed als uitgeschakeld voor de overwinning en zou het erom spannen tussen de drie overgebleven kanshebbers: Latkovski, op de voet gevolgd door Blazsán en Miyazono. Het was duidelijk dat Latkovski’s zachte banden bijna op waren, want de coureurs uit Hongarije en Japan kwamen elke ronde weer wat dichterbij. Het Australische publiek hield het niet meer. Het was nog steeds niet te zeggen wie de race zou winnen.

Toen, in ronde 26, gebeurde het ondenkbare: Blazsán verloor de macht over het stuur en schoot van de baan, waardoor hij in het rechterrijtje terechtkwam. Zijn fout was het gevolg van zijn ijver om Miyazono in te halen, maar dat maakt de Hongaarse coureur ook zo geliefd: het was alles of niets voor hem. Nu waren er nog twee kemphanen over en Miyazono zat in elke bocht vastgeplakt aan de bumper van Latkovski. De Japanse coureur sloeg toe in ronde 29, toen hij in bocht 2 eindelijk de Australiër achter zich liet. Maar Latkovski gaf nog niet op. Met zijn ongelooflijke snelheid hield hij Miyazono bij en zocht hij het moment om hem te passeren in de laatste bocht van het circuit (en de race). Zij aan zij raasden ze op de finishlijn af en met het blote oog leek het erop dat ze tegelijk over de streep kwamen.

Het werd een schoolvoorbeeld van een fotofinish, waarbij Miyazono de race won met een verschil van slechts 0,03 seconde! Het was de allereerste overwinning voor de snelle en consistente Japanner, die zijn reputatie als meesterstrateeg eer aan deed. Voor Latkovski waren de druiven zuur, met alweer een 2e plaats. Wong pakte de resterende podiumplek.

Miyazono, na de race: “Het zat er al heel lang aan te komen, maar wat ben ik nu blij. Het is het mooiste moment van m'n leven. Ik wist dat ik kon winnen als ik gewoon m'n ding deed en daardoor ben ik niet in paniek geraakt of nerveus geworden, zelfs toen Cody zo pushte. Van tevoren zag ik Cody als mijn grootste rivaal en ook al ben ik blij dat ik heb gewonnen, ik vind het wel jammer voor de Australische fans die hem vandaag zo hebben aangemoedigd. Maar ik zal er altijd speciale herinneringen aan overhouden en ik wil iedereen bedanken voor hun steun.”