Please select your country / region

Ondanks de zware tijden die de wereldwijde pandemie heeft veroorzaakt, gaan de online races door. Vorige week gingen de FIA Gran Turismo Championships van start met de regio Europa/Midden-Oosten/Afrika (EMEA). Aangezien alle deelnemers vanuit hun eigen huis racen, was de actie net zo intens als onvoorspelbaar. Uiteindelijk won de altijd favoriete Coque López uit Spanje het EMEA-kampioenschap, mede met dank aan een uitzonderlijke pitstopstrategie in de Grote Finale. Deze week waren alle ogen gericht op de finale van de regio Noord- en Zuid-Amerika en de terugkeer naar de Nations Cup van de kampioen van 2018, de Braziliaan Igor Fraga. Zou de Formule 3-coureur nog steeds genoeg in zijn mars hebben om in de online racewereld de dienst uit te maken?

De opzet is licht gewijzigd voor 2020. De wereld is onderverdeeld in drie hoofdregio's: Noord- en Zuid-Amerika, Azië-Oceanië en EMEA (Europa, Midden-Oosten en Afrika). Elke regio levert 16 deelnemers, bestaande uit de beste 12 klassementsracers uit die regio en vier extra spelers die zich hebben gekwalificeerd via de online tijdrit in de extra fase. Dit jaar leveren Noord- en Zuid-Amerika coureurs uit zes landen, waaronder Costa Rica en Guatemala. Er zijn drie races en de beste vier coureurs plaatsen zich voor de wereldfinales. (Opmerking: acht deelnemers uit de regio EMEA hebben zich al geplaatst voor de wereldfinales en verder gaan er vier deelnemers uit Azië-Oceanië – Takuma Miyazono uit Japan, die zich aan het begin van het jaar kwalificeerde door de World Tour – Sydney te winnen – door naar de wereldfinales.) De startopstelling voor de races werd vastgesteld op basis van een kwalificatie van 10 minuten. De punten worden elke race verdeeld onder de top 10.

Nadat de startopstelling voor race 1 was bepaald, kon de race dus beginnen.

Race 1

De eerste halte was de Braziliaanse stad São Paulo, thuisbasis van het beroemde circuit Autódromo de Interlagos. Voor deze race van zeven ronden met Groep 3-machines moest iedereen de hele race op harde banden rijden (geen bandenwissel of bijtanken). De Chileen Nicolás Rubilar (FT_NicoR) liet zien dat hij het nog niet verleerd was door de poleposition te pakken met zijn Hyundai Genesis, terwijl de Canadees Andrew Brooks (PX-7-Deafsun), winnaar van de online serie van Noord-Amerika, hem op de hielen zat met een Dodge Viper SRT. De derde kwalificatietijd werd neergezet door de Porsche 911 RSR van de Zuid-Amerikaanse online kampioen Angel Inostroza (YASHEAT_Loyrot), ook al uit Chili, gevolgd door Lucas Bonelli (TGT_Bonelli) uit Brazilië, die met een Aston Martin V12 Vantage de vierde tijd neerzette. Opvallend genoeg leek de Braziliaan Igor Fraga (IOF_RACING17) wat onwennig met zijn 7e plek in de startopstelling, met een Mazda Atenza (Mazda6).

Toen de groene vlag wapperde, vlogen de auto's van hun plek in een fileformatie, aangezien de coureurs het voorzichtig aan deden op de koude, harde banden. In ronde 2 begon Inostroza de druk op Brooks op te voeren met het oog op P2, terwijl Rubilars Hyundai Genesis een gat opende. Brooks verdedigde zijn positie koppig en de rest van het deelnemersveld zat hem algauw op de hielen, met slechts anderhalve seconde tussen P2 tot P7.

Met een snelheid van bijna 260 km/u besloot Inostroza met zijn Porsche 911 voor een inhaalactie te gaan op het rechte stuk en koos hij de binnenkant van Brooks in bocht 1. De twee auto's toucheerden, maar Brooks wist de aanval af te slaan. Ook elders vonden er inhaalpogingen plaats, maar zonder succes. Het begon duidelijk te worden dat het niet makkelijk is om in te halen op Interlagos, want de volgende paar ronden bleef de tussenstand grotendeels gelijk.

Dat kwam Rubilar niet slecht uit, want zijn voorsprong van 2 seconden groeide gestaag. Halverwege de race bestond de top zeven uit Rubilar, Brooks, Inostroza, Bonelli, Randall Haywood (Lexus RC F) uit de Verenigde Staten en Adriano Carrazza (Volkswagen GTI VGT) uit Brazilië.
Zelfs in de middenmoot waren er geen serieuze inhaalacties. Tristan Bayless (VS), Fabian Portilla (Chili) en Kevan Pounder (VS) hadden respectievelijk op P8, P9 en P10 een aanzienlijke voorsprong op de nummer 11.

Tijdens de laatste ronde waagde Lucas Bonelli zich aan de riskantste actie van de race door Inostroza’s Porsche 911 in te halen en aan te sluiten bij Brooks’ Dodge Viper. De 2e plaats zou tien punten opleveren, dus de Braziliaan leek ervoor te gaan. Maar terwijl Bonelli probeerde de Canadees in te halen, haalde Inostroza hem bij en heroverde hij de 3e plaats in de Ferradura-bocht (bocht 6). De move had een enorme impact op de pace van Bonelli, want in twee snelle bochten zakte hij terug van de 3e naar de 6e plaats.

Uiteindelijk hield Rubilar stand. De World Tour-winnaar van 2019 passeerde de finish als eerste en verdiende daarmee de 12 punten. Brooks, die de hele race lang aanvallen had verdedigd, pakte een welverdiende 2e plaats, gevolgd door Inostroza, Carrazza en Haywood. Race 1 was voor veel coureurs een frustrerende ervaring geworden, dus zij zouden zich vast willen laten gelden in de tweede race, met gewaagde inhaalacties en non-stopactie.

Race 2

Race 2 werd verreden op WeatherTech Raceway Laguna Seca in het noorden van Californië, met Groep B-rallyauto's. Tijdens een nieuwe kwalificatie van 10 minuten werd de startopstelling bepaald. Lucas Bonelli uit Brazilië reed agressief en pakte de poleposition door stug aan te vallen. Net als in de vorige race stond iedereen op harde banden tijdens alle tien de ronden, weer zonder pitstops.

Na de rollende start was het duidelijk dat deze race moeilijker zou worden dan de vorige. Tijdens de openingsronde haalde Adriano Carrazza (Brazilië) de Peugeot RCZ-rallywagen van de Canadees Andrew Brooks op gewaagde wijze in aan de binnenkant in de haarspeldbocht van bocht 2 – goed voor de 3e plaats. In ronde 2 had de top vijf een voorsprong op de rest van het deelnemersveld opgebouwd van 1,6 seconde. Terwijl de auto's aan ronde 3 begonnen, vonden er nog meer inhaalmanoeuvres plaats. Zo heroverde Brooks P3 in dezelfde haarspeldbocht waar hij zijn plaats eerder had afgestaan. Ook Nicolás Rubilar probeerde het, maar Carrazza gooide de deur dicht voor hem. Met een snelheid van 200 km/u op het laatste rechte stuk voor de beroemde Corkscrew hadden de raceleiders, Bonelli met zijn Honda NSX-rallywagen en Angel Inostroza (Chili) met zijn Peugeot RCZ-rallywagen, een voorsprong opgebouwd van meer dan anderhalve seconde op de rest.

Halverwege de race bestond de top vijf uit Bonelli, Inostroza, Brooks, Carrazza en Nicolás Rubilar (Chili).

In ronde 6 probeerde Rubilar Carrazza te passeren in de Corkscrew, voor de 3e plaats, maar vanuit het niets kwam de Amerikaan Randall Haywood langs Rubilars Subaru WRX om de 5e plaats af te pakken. Maar in de volgende bocht liet Rubilar zien waarom hij altijd tot de favorieten behoort door zijn plek te heroveren. Hoewel de top drie een voorsprong had opgebouwd van bijna 4 seconden, zat er slechts 1,5 seconde verschil tussen P5 en P9, wat betekende dat het spannend was in de middenmoot.

De volgende ronden bleef Inostroza in de buurt van Bonelli’s NSX en liet hij hem nooit verder weg rijden dan een halve seconde. Vervolgens kantelde de race in ronde 8. Inostroza naderde Bonelli's NSX net wat te agressief, raakte hem en duwde de Braziliaan van het circuit af. Door het incident kon Brooks beide coureurs inhalen en de leiding pakken. Het was de ideale situatie voor de Canadees, die op P3 geduldig had afgewacht hoe de strijd tussen de twee raceleiders zich zou ontvouwen.

Inostroza kreeg een tijdstraf van twee seconden wegens het incident in bocht 6. Gelukkig voor de Chileen verloor hij er geen plaatsen mee. Ondertussen had zijn landgenoot Rubilar allerlei problemen doordat hij in de drukte werd ingehaald door Jan en alleman, waardoor hij terugviel tot een teleurstellende 9e plek.

Toen het zwart-wit geblokt wapperde, kwam Andrew Brooks als eerste over de finish, wat hem 12 punten opleverde en zijn totaal voor de Grote Finale op 22 punten bracht. De Amerikaan Daniel Solis zette een knappe prestatie neer door met zijn Toyota 86 Gr.B ongemerkt van de 8e naar de 5e plek te rijden.

Grote Finale

Andrew Brooks uit Canada leek de gedoodverfde favoriet voor de laatste race, maar er kon nog van alles veranderen: in de Grote Finale, een race van 25 ronden op Sardegna - Straatcircuit A, leverde dubbele punten op. Zelfs coureurs die in de eerste twee races geen punten hadden gehaald, konden dus nog winnen. Aangezien de spelers verplicht minimaal één ronde moesten rijden op zachte, normale en harde banden, zou het allemaal aankomen op de beste pitstopstrategie, net als vorige week tijdens het kampioenschap van Europa/Midden-Oosten/Afrika.

Al voor de race was begonnen, nam de spanning toe doordat de kampioen van 2018, Igor Fraga uit Brazilië – die in de eerste twee races slechts vier punten bijeen had gesprokkeld – zich als 4e had gekwalificeerd. Zou hij de trukendoos openen en de grootste comeback bewerkstelligen uit de geschiedenis van het FIA GT Championship? Het zou interessant worden. Zijn landgenoot Adriano Carrazza was de snelste in de kwalificatie en pakte de poleposition, voor Angel Inostroza (Chili) en Brooks. De top drie begon de race op zachte banden en Fraga koos voor normale banden.

Zodra de racers onderweg waren, voelde Fraga de druk van Juan Hernandez uit Guatemala en Nicolás Rubilar uit Chili, die beiden op zachte banden stonden en flink aandrongen. In de laatste bocht van de eerste ronde maakte Brooks een stuurfout, waardoor Fraga erlangs kon en de 3e plaats pakte. In ronde 2 aasde Brooks op zijn verloren P3, koos een agressieve lijn en tikte Fraga aan in bocht 4, waardoor de Braziliaan van de baan schoot. Door dit incident zakte Fraga terug naar P5. Maar een paar bochten later, onder hevige druk van Bonelli en Rubilar, ging Fraga weer van het circuit af en viel hij uiteindelijk terug naar een treurige 10e plaats. Daarna sloeg het noodlot toe voor de andere Braziliaan, Bonelli: hij spinde en raakte de muur voor de laatste bocht van ronde 2 en viel terug tot plaats 11, net voor Fraga, die nog verder was weggezakt naar de 12e plaats.

In ronde 3 veroverde Hernandez P3 op Brooks terwijl Carrazza — de enige Braziliaan die niet in de problemen zat — een voorsprong op had gebouwd van 1,4 seconde. In de volgende ronde heroverde Brooks de 3e plaats, waarbij hij gebruikmaakte van de slipstream van Hernandez op het rechte stuk. Ondertussen wist Rubilar, die nog een goede kans had om de titel in de wacht te slepen, zich van de 7e naar de 5e plaats te sturen. Nu er zo veel op het spel stond, trapten alle coureurs hun auto op de staart. Er gebeurde doorlopend van alles op het circuit en dat had een betoverend effect.

De eerste pitstop vond plaats in ronde 7, toen de auto's uit de middenmoot binnenkwamen, van banden wisselden en bijtankten. Sommige favorieten kwamen een ronde later binnen, zoals Hernandez en Inostroza, van wie de laatste overstapte op de harde Michelins en een ronde later weer pitte om te wisselen voor zachte banden. In ronde 9 kwamen de raceleiders, Carrazza en Brooks, allebei de pits in om weer over te stappen op de zachte banden. Ze keerden op P1 en P2 terug op de baan.
Halverwege de race lag Carrazza 2 seconden voor op Brooks, gevolgd door Hernandez en het Amerikaanse trio Robert Heck, Tristan Bayless en oud GT Academy-winnaar Nick McMillen. Als deze volgorde ongewijzigd zou blijven tot aan de finish, zou Brooks de titel voor de neus van Carrazza wegkapen. Maar de race was nog niet gereden.

In ronde 12 begon Fraga te laten zien waarom hij een kampioen is door zich op te werken naar de 7e plek op de zachte banden. Maar het was zijn landgenoot Carrazza die nog steeds de snelste was, met een voorsprong van 1,3 seconde op Brooks. Terwijl de Red Bull-bolides snelheden bereikten van meer dan 300 km/u op de rechte stukken, barstte de strijd om P4, P5 en P6 nu echt los: Fraga, Heck en Rubilar vielen elkaar genadeloos aan en toucheerden elkaar met snelheden van 250 km/u in de laatste drie bochten van het circuit. De actie was intens en je kunt er donder op tegen zeggen dat er heel wat af werd gevloekt in drie verschillende talen.

In ronde 15 kwamen Carrazza en Brooks binnen voor een pitstop, waarbij de Braziliaan koos voor de harde banden, een ronde later gevolgd door een overstap op de verplichte normale banden. Brooks ging voor de normale banden en een volle tank, maar had nog wel een verplichte ronde op harde banden te goed.

Toen iedereen weer op de baan was, lag Carrazza 6e en Brooks 3e, achter Inostroza en Hernandez, die beiden een ronde later binnenkwamen en zo in ronde 18 de leiding overdroegen aan Brooks. Op dat moment lag Brooks 5 seconden voor op Carrazza, maar hij moest nog een pitstop maken voor zijn verplichte ronde op de harde banden. Carrazza hoefde dus alleen maar problemen te vermijden en zijn snelheid vasthouden om de race te winnen.

Brooks dook in de laatste ronde de pits in. Hij moest als 2e weer terug de baan op komen om de regionale titel te winnen, maar Inostroza had hem al ingehaald, waardoor de Canadees 3e kwam te liggen. Daardoor lag Carrazza nu ook in het klassement op kop en zo kwam hij ook over de finish. Met zijn overwinning schreef de Braziliaan het kampioenschap op zijn naam en verdiende hij zijn plek, plus acht belangrijke punten, in de wereldfinales.

Ook de als 2e gefinishte Inostroza kwalificeerde zich, net als de nummer 3 Brooks en de nummer 4 Bonelli. Opmerkelijk genoeg hadden ze ieder 38 punten en ging de titel naar Carrazza omdat hij de hoogste klassering in de Grote Finale had.

In het interview na de race bleek dat Adriano Carrazza nog niet besefte dat hij de nieuwe kampioen van Noord- en Zuid-Amerika was toen de interviewer, Julia Hardy, hem feliciteerde.

“Wat, ben ik de kampioen van Noord- en Zuid-Amerika? Yes! Ik ben erg tevreden over mijn prestaties, vooral in de laatste race. De kwalificatie ging lekker en in de race wilde ik die snelheid vast proberen te houden. Mijn pitstrategie was goed en alles pakte goed uit voor me”, aldus Carrazza.

Uitslag Nations Cup 2020-serie - regionale finales (Noord- en Zuid-Amerika)