Het laatste hoofdstuk van de Gran Turismo World Series 2022 begon met de regionale finales van de Nations Cup. Dertig van de snelste Gran Turismo-spelers uit 14 verschillende landen togen af naar het sportcomplex van het Monte Carlo Bay Hotel voor het eerste live-evenement van de wereldfinales in drie jaar. De startopstelling van de Grote Finale van de Nations Cup, die zondagavond zou worden verreden, werd beslist via drie regionale finales plus een herkansing. De deelnemers werden daarbij onderverdeeld in groepen van tien op basis van hun regio's: Azië-Oceanië, Europa/Midden-Oosten/Afrika en Noord- en Zuid-Amerika. De top drie van elke race ging door naar de Grote Finale op zondag en de nummers 4 tot en met 7 naar de herkansing, om te strijden om de laatste drie tickets voor de Grote Finale.

Voorafgaand aan de actie stond Igor Fraga uit Brazilië bovenaan in het klassement met zeven punten, gevolgd door de Fransman Kylian Drumont met zes punten. Maar dat zou gauw kunnen veranderen, aangezien er in de regionale finales meer punten te verdienen waren dan in de voorgaande ronden, en in de Grote Finale zelfs nog meer. Alle coureurs hadden daardoor in theorie nog een kans op de titel en daardoor waren de regionale races uitermate spannend.

Regionale finale Azië-Oceanië: Watkins Glen - Volledig circuit

Tijdens de eerste race van de dag zou worden besloten welke spelers uit de regio Azië-Oceanië doorgingen naar de Grote Finale. In de kwalificatiesessie was het duidelijk dat de Japanse coureurs een missie hadden: de eerste vijf plekken in de startopstelling voor de race van 17 ronden op Watkins Glen waren voor Japanners. Op poleposition stond de Ferrari 330 P4 (1967) van Takuma Miyazono uit Japan (Kerokkuma_ej20), de Nations Cup-kampioen van 2020. Naast hem op de eerste rij vonden we Seiya Suzuki (V1_CRV-KRT86) terug en achter hen stonden Tomoaki Yamanaka (yamado_racing38) en Kanata Kawakami (SG_Kawakana) op de tweede rij. Twee Australiërs – onder wie de enige vrouwelijke coureur in het deelnemersveld, Emily Jones (emreeree) – twee Nieuw-Zeelanders en één coureur uit Hongkong completeerden de startopstelling.

Iedere coureur moest minstens een ronde op zowel de zachte als de medium banden voltooien, dus de pitstop- en bandenstrategie kon een grote rol gaan spelen. Het was geen verrassing dat de auto's op de eerste twee startrijen op de zachtere Michelins stonden, om zo snel mogelijk een grote voorsprong op te bouwen.
De rollende start leidde niet tot incidenten voor de raceleiders. Miyazono voerde het viertal landgenoten aan door de eerste bochten van de race. De Australiër Guy Barbara (Dstinct_Twitchy) ervoer hoe lastig dit soort oudere racewagens kunnen zijn toen de achterkant van zijn Ferrari uitbrak. Hij spinde en raakte de vangrail in de eerste bocht.

Zoals verwacht begon de top vier weg te rijden op hun zachte banden en halverwege ronde 4 hadden ze een voorsprong van 2 seconden. Ondertussen achterhaalde Jones de Nieuw-Zeelanders. Eerst haalde ze Simon Bishop (sidawg2) in en een ronde later veroverde ze P6 op Matt McEwen (AE_McEwen).

In ronde 6 kregen de Japanners het voor het eerst met elkaar aan de stok toen Yamanaka Suzuki inhaalde in bocht 1. De eerste pitstops vonden plaats in ronde 8. Yamanaka, Suzuki en Kawakami ruilden hun zachte banden in voor mediums en Ryota Kokubun (Akagi_1942mi) stapte over op de zachte banden. Raceleider Miyazono koos ervoor om een ronde later binnen te komen en keerde ook als nummer 1 weer terug met een voorsprong van 2,2 seconden.

Kokubun, de enige van de leiders op zachte banden, passeerde Kawakami aan het begin van ronde 11 en had daarmee P4 in handen. Vervolgens richtte hij zijn vizier op Suzuki, die 5 seconden voor hem op de 3e plek lag. In ronde 15 verschalkte Kokubun hem in de eerste bocht, maar de strijd was nog lang niet beslecht. Kokubun en Suzuki lieten elkaar de laatste drie ronden van de race niet meer met rust in de jacht op een automatisch ticket voor de Grote Finale. Ze zaten elkaar constant op de huid en wisselden meerdere keren van plek, met meerdere touchés tussendoor. Racen zoals racen bedoeld is.

Het tweegevecht werd beslist in de laatste drie bochten van de race. Kokubun koos de binnenkant in bocht 7, de 'Toe', kwam net voor zijn landgenoot terecht en bemachtigde zo zijn toegangsbewijs voor de Grote Finale. Ook racewinnaar Takuma Miyazono ging door, net als zijn landgenoot op plek 2, Tomoaki Yamanaka.

Miyazono, na zijn overwinning: “Gisteren liep alles fout [in de Toyota GR GT Cup], dus ik ben opgelucht dat ik vandaag heb gewonnen. Ik was totaal niet rustig tijdens de race en maakte me de hele tijd zorgen dat ik in de fout zou gaan. Hopelijk kan ik deze goede lijn doortrekken in de Grote Finale.”

Regionale finale Europa/Midden-Oosten/Afrika: Autodromo Nazionale Monza

Voor de regio Europa/Midden-Oosten/Afrika vond de race plaats op het legendarische Autodromo Nazionale Monza, een listig, zeer snel circuit in het noorden van Italië. Ook de aangewezen auto voor het event was Italiaans: de Lamborghini V12 Vision Gran Turismo. Net als in de andere races moesten de coureurs minstens één keer gebruikmaken van zachte en medium banden tijdens de 18 ronden. De poleposition ging tot veler verrassing naar Thomas Labouteley uit Frankrijk (Aphel-ion), terwijl de Spaanse coureur en publieksfavoriet Coque López (coquelopez14) naast hem stond op P2. De Nations Cup-kampioen van vorig jaar, Valerio Gallo uit Italië (Williams_BRacer), en nieuwkomer Saruthan Seelan uit het Verenigd Koninkrijk (VQS_Coyote7) bezetten de tweede startrij.

Een van de grote favorieten, de Spanjaard José Serrano (TDG_JOSETE), startte in de staart op P10.
De top drie van de grid begon op de zachte banden, terwijl de rest van de deelnemers voor de mediums hadden gekozen. De actie begon zodra de groene lampen knipperden. Gallo drong meteen aan in de eerste twee bochten, de Variante Rettifilo, en veroverde de koppositie op Labouteley in de lange Curva Grande (bocht 3). Ook López liet zich gelden en passeerde Labouteley. Een stuk daarachter werd de snelle rookie Kylian Drumont uit Frankrijk (PRiMA_Kylian19) van de baan geduwd door Seelan in de Curva di Lesmo. Daardoor viel hij terug van de 4e naar de 9e plaats. Tegelijkertijd haalde Serrano de ene na de andere auto in en schoof in de eerste ronde vier plekken op.

De bijzondere GT Vision-machines bereikten snelheden van 350 km/u op de rechte stukken. Na de eerste ronde leidde Gallo de dans, gevolgd door López, Labouteley en Nikita Moysov uit Tsjechië (ERM_Nick). In bocht 1 leek López een foutje te maken door veel te laat te remmen, maar hij herpakte zich en passeerde bovendien Gallo, waardoor hij nu eerste lag.

López, Gallo en Labouteley hadden hun voorsprong op de rest uitgebouwd tot zo'n 7 seconden in ronde 6. Maar aangezien zij hun stint op de zachte Michelins nog voor de boeg hadden, was de race nog lang niet gelopen. De eerste pitstops vonden plaats in ronde 7, toen het Franse duo Drumont en Baptiste Beauvois (R8G_TSUTSU) de mediums inruilden voor zachte banden. Een ronde later volgden meer auto's, zoals Labouteley, die op dat moment 3e lag. Maar de twee raceleiders bleven vooralsnog op de baan.

Toen López en Gallo in ronde 9 eindelijk binnenkwamen, was hun voorsprong groot genoeg om 2,5 seconden over te houden toen ze terugkeerden. Daarna werd hun voorsprong alleen maar groter. In de volgende ronden vond er een felle strijd plaats om de 3e plek tussen de drie Franse coureurs, Labouteley, Drumont en Beauvois. Beauvois verloor kort de controle over zijn auto in de 13e ronde en kreeg een tijdstraf van 0,5 seconde vanwege het verlaten van het circuit, waardoor Serrano hem kon inhalen. Daar baalde Beauvois duidelijk van, want niet veel later ging hij in één klap agressief langs Serrano, Drumont en Labouteley in de Curva Parabolica en het rechte stuk aan het einde van ronde 14. Zo veroverde hij de 3e plaats.

De rest van de race veranderde er weinig aan de volgorde. Coque López won op zijn gemak en Valerio Gallo finishte eenzaam als 2e. Beauvois ging welverdiend aan de haal met P3 en een plek in de Grote Finale.

López, na de race: “Na de mindere resultaten aan het begin van het seizoen is het fijn om hier te zijn, de juiste pace te hebben en competitief te zijn. Ik wist dat het erin zat. Verder valt er weinig te zeggen, behalve dat ik tevreden ben omdat alles vandaag ging zoals verwacht.”

Regionale finales Noord- en Zuid-Amerika: Autódromo de Interlagos

De laatste regionale finale van de dag was die van Noord- en Zuid-Amerika, waarin Brazilië, Chili en de Verenigde Staten sterk vertegenwoordigd waren. Een van de coureurs in deze groep was de Nations Cup-kampioen van 2018, Igor Fraga uit Brazilië (IOF_RACING17). De dag ervoor had hij de TOYOTA GAZOO Racing GT Cup op zijn naam geschreven. Hij was de favoriet voor de zege, aangezien hij het puntenklassement van de Nations Cup aanvoerde, maar er waren meerdere kapers op de kust – vooral zijn landgenoten Lucas Bonelli (TGT_BONELLI), Adriano Carrazza (Didico__15) en Arthur Mosso (GRID_ART55MN). En stuk voor stuk genoten zij van het thuisvoordeel, want de race werd verreden op het Autódromo de Interlagos in de Braziliaanse stad São Paulo.

Iedereen zat in de McLaren MP4/4, een van de succesvolste F1-auto's ooit. Daarmee was deze race een hommage aan de legendarische Braziliaanse coureur Ayrton Senna, die in 1988 kampioen werd met deze bolide. Net als in de eerdere races moesten de coureurs minstens één keer gebruikmaken van zachte en medium banden tijdens de 22 ronden. Kortom, de pitstopstrategie speelde een grote rol.

Al vroeg stak de Chileen Angel Inostroza (YASHEAT_Loyrot) een spaak in de wielen van de Brazilianen, want hij kwalificeerde zich als snelste. Bonelli legde beslag op de 2e startplek. Op de tweede rij stonden Carrazza en Fabian Portilla uit Chili (Mobil_PerroLoco), terwijl lijstaanvoerder Fraga genoegen moest nemen met plek 5.

Er gebeurde van alles tijdens de staande start, want alle tien de auto's doken tegelijkertijd op de eerste bocht af. Raceleider Inostroza overleefde de chaos, maar Carrazza kwam vast te zitten in het verkeer en viel terug naar de 6e plaats. Portilla en Fraga schoven op naar plekken 3 en 4, maar Portilla kreeg een tijdstraf vanwege een botsing, waardoor hij meteen achter de feiten aanliep.

Het was duidelijk dat Inostroza uiterst geconcentreerd reed, want in ronde 4 lag hij al 4 seconden voor op de nummer 2, Bonelli. Fraga reed op plek 3 achter zijn landgenoot en de Amerikaanse nieuwkomer Dean Heldt (PRiMA_Deano) lag op P4. In ronde 6 liet Fraga zien wat hij kon door Bonelli op spectaculaire wijze in te halen in de Descida do Lago (bochten 4 en 5) en de 2e plek te pakken.

Inostroza kwam als een van de eersten binnen na afloop van ronde 10 en verruilde zijn zachte banden voor de mediums. Ook Carrazza en Heldt maakten een pitstop. Bonelli kwam een ronde later binnen en Fraga en Mosso maakten hun pitstop in ronde 12. Toen zij terugkeerde op de baan had iedereen gepit en lag Inostroza op kop, gevolgd door Fraga en Bonelli.

Ondertussen kropen Carrazza en Mosso op de zachte banden omhoog in de tussenstand: in ronde 17 veroverden ze P4 en P5. Twee ronden later passeerde nieuwkomer Mosso de ervaren Carrazza op het lange rechte stuk en claimde hij P4.

In de laatste paar ronden van de race veranderde er verder weinig aan de volgorde en uiteindelijk maakte Angel Inostroza een gigantisch statement met zijn indrukwekkende overwinning. Met zijn 2e plek behield Igor Fraga zijn koppositie in het kampioenschap, maar hij besefte terdege dat hij in de Grote Finale nog meer van zichzelf moest vragen om de eerste coureur te worden met een tweede Nations Cup-titel. Het laatste automatische stoeltje voor de Grote Finale ging naar Bonelli.

Inostroza, na de race: “Ik reed helemaal niet lekker op de medium banden en ik heb een aantal foutjes gemaakt. Deze auto had veel turbo-lag, dus ik driftte vaak door de bochten. Maar uiteindelijk heb ik gewonnen, dus ben ik natuurlijk tevreden. Het was mijn eerste zege tijdens een live-evenement van de Nations Cup.”

Herkansing: Willow Springs International Raceway - Big Willow

Twaalf coureurs kregen een tweede kans om door te gaan naar de Grote Finale op zondag, nadat ze naast een plek in de top drie hadden gegrepen in de regionale finales. En als ze ook nu buiten de top drie finishten, hield hun avontuur in de Nations Cup van 2022 hier op. De race van 18 ronden werd verreden op het snelle Willow Springs International Raceway in het zuiden van Californië. De coureurs namen plaats in de Suzuki V6 Escudo Pikes Peak Special met de kleuren van hun land. Deze auto en dit circuit waren ook gebruikt voor de kwalificatie voor de Nations Cup. Pitstops waren niet vereist, maar wel verstandig, aangezien de zachte banden niet de hele race mee konden.

Na de eerste ronde had Seiya Suzuki uit Japan (V1_CRV-KRT86) een kleine voorsprong op Arthur Mosso uit Brazilië (GRID_ART55MN) en José Serrano uit Spanje (TDG_JOSETE). Maar lang zou dat niet duren, want er zat maar een seconde verschil tussen de top drie. Ongeveer 1,5 seconde achter de leiders reden Kanata Kawakami uit Japan (SG_Kawakana), Thomas Labouteley uit Frankrijk (Aphel-ion), Adriano Carrazza uit Brazilië (Didico__15), Matt McEwen (AE_McEwen) uit Nieuw-Zeeland en Kylian Drumont uit Frankrijk (PRiMA_Kylian19).

In de volgende ronden ontstond er een harde strijd om plek 3. Terwijl Suzuki en Serrano wegreden, zetten Kawakami, Carrazza en Mosso alles op alles voor die belangrijke 3e plek. De strijd werd kort onderbroken toen Kawakami in ronde 8 binnenkwam om zijn zachte banden te vervangen. Daarna kwam ook raceleider Suzuki binnen, een ronde later gevolgd door Serrano. Bij terugkeer op het circuit, net halverwege de race, hadden alle coureurs een pitstop gemaakt en ging Suzuki aan kop, gevolgd door Serrano, Kawakami en Carrazza.

In de laatste twee ronden van de race drong Carrazza aan bij Kawakami om de 3e plek te bemachtigen. Uiteindelijk passeerde hij de Japanner in de lange 2e bocht, net als de Argentijn Martin Marza (TENTFS_Papo2514). José Serrano deed er in de laatste ronde alles aan om Seiya Suzuki in te halen, maar de Japanner verweerde zich tegen de aanval van de Spanjaard en won de race. Adriano Carrazza’s gewaagde inhaalpoging in de laatste seconden van de race leverde hem een 3e plek en een ticket voor de wereldfinales op.

Suzuki, na de race: “De druk was enorm voor dit evenement. Ik wilde goed rijden en respectvol zijn naar de andere deelnemers. Mijn doel was het bereiken van de Grote Finale, dus ik ben hartstikke tevreden.”