Τα Gran Turismo World Series 2022 μπήκαν στο τελευταίο τους κεφάλαιο με τους Τελικούς Περιοχών του Nations Cup, όπου 30 από τους ταχύτερους οδηγούς του Gran Turismo από 14 διαφορετικές χώρες έφτασαν στο αθλητικό συγκρότημα του Monte Carlo Bay Hotel για την πρώτη ζωντανή διοργάνωση Παγκόσμιων Τελικών έπειτα από τρία χρόνια. Η γραμμή εκκίνησης του Μεγάλου Τελικού για το Nations Cup, που είχε προγραμματιστεί για το απόγευμα της Κυριακής, καθορίστηκε σήμερα μέσα από τρεις αγώνες Τελικών Περιοχών, καθώς και από έναν Ρεπεσάζ, όπου οι διαγωνιζόμενοι ήταν χωρισμένοι σε τρεις ομάδες των δέκα σύμφωνα με τις περιοχές από όπου προέρχονταν: Ασία-Ωκεανία, Ευρώπη/Μέση Ανατολή/Αφρική και Αμερική. Οι πρώτοι τρεις από κάθε αγώνα προχωρούσαν στον Μεγάλο Τελικό της Κυριακής, ενώ όσοι βρίσκονταν στις θέσεις 4 έως 7 περνούσαν στον Ρεπεσάζ, από όπου οι τρεις πρώτοι εξασφάλιζαν το εισιτήριό τους για τον Μεγάλο Τελικό.

Αρχίζοντας τη μέρα, ο Βραζιλιάνος Igor Fraga βρισκόταν στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα του πρωταθλήματος με επτά βαθμούς, ακολουθούμενος από τον Γάλλο Kylian Drumont με έξι. Αλλά αυτό μπορούσε να αλλάξει δραματικά, αφού στους Τελικούς Περιοχών αποδίδονταν περισσότεροι βαθμοί από ό,τι στους προηγούμενους γύρους και ο Μεγάλος Τελικός απέδιδε ακόμα περισσότερους. Ως εκ τούτου, κάθε ένας από τους οδηγούς είχε ακόμα μαθηματική πιθανότητα να κατακτήσει τον τίτλο και αυτό γέμιζε κάθε έναν από τους αγώνες περιοχών με ένταση και ασταμάτητη δράση.

Τελικός Περιοχής Ασίας- Ωκεανίας: Watkins Glen - Μεγάλη Διαδρομή

Ο πρώτος αγώνας της μέρας καθόριζε το ποιος από την Περιοχή Ασίας-Ωκεανίας θα περνούσε στον Μεγάλο Τελικό. Στον Προκριματικό, ήταν ξεκάθαρο πως οι Ιάπωνες οδηγοί είχαν μια αποστολή, να κατακτήσουν τις πρώτες πέντε θέσεις της γραμμής εκκίνησης σε αυτόν τον αγώνα 17 γύρων στη Watkins Glen. Ο πρωταθλητής Nations Cup 2020, Takuma Miyazono (Kerokkuma_ej20) από την Ιαπωνία, βρισκόταν στην pole με τη Ferrari 330 P4 (μοντέλο 1967). Δίπλα του στην μπροστινή γραμμή βρισκόταν ο Seiya Suzuki (V1_CRV-KRT86), ενώ ο Tomoaki Yamanaka (yamado_racing38) και ο Kanata Kawakami (SG_Kawakana) καταλάμβαναν τη δεύτερη σειρά. Δύο Αυστραλοί — μεταξύ των οποίων και η μόνη γυναίκα οδηγός του αγώνα, η Emily Jones (emreeree) — δύο Νεοζηλανδοί και ένας οδηγός από το Χονγκ Κονγκ συμπλήρωναν τις υπόλοιπες θέσεις.

Κάθε οδηγός έπρεπε να κάνει τουλάχιστον έναν γύρο με μαλακά και μεσαία ελαστικά, οπότε τόσο η στρατηγική των pit stop, όσο και των ελαστικών ήταν απαραίτητες. Προς έκπληξη κανενός, οι οδηγοί στις πρώτες τέσσερις θέσεις της γραμμής εκκίνησης επέλεξαν να ξεκινήσουν τον αγώνα με τα ταχύτερα, μαλακά Michelin, ελπίζοντας ότι έτσι θα απομακρύνονταν νωρίς από τους υπόλοιπους, εξασφαλίζοντας ένα ανυπέρβλητο προβάδισμα.
Η εκκίνηση εν κινήσει εξασφάλισε μια καθαρή εκκίνηση για τους επικεφαλής, καθώς ο Miyazono οδηγούσε το κουαρτέτο των συμπατριωτών του μέσα από τις πρώτες στροφές του αγώνα. Ο Αυστραλός Guy Barbara (Dstinct_Twitchy) πήρε από πρώτο χέρι μια γεύση του πόσο δύσκολος είναι ο χειρισμός των παλιότερων αγωνιστικών αυτοκινήτων όταν το πίσω μέρος της Ferrari του γλίστρησε, κάνοντάς τον να χάσει τον έλεγχο και να χτυπήσει το στηθαίο στην πρώτη κιόλας στροφή.

Όπως ήταν αναμενόμενο, στα μισά του γύρου 4, τα τέσσερα προπορευόμενα αυτοκίνητα με τα μαλακά ελαστικά άρχισαν να απομακρύνονται και να σχηματίζουν προβάδισμα 2 δευτερολέπτων επί των υπολοίπων. Στο μεταξύ, η Jones είχε στρέψει την προσοχή της στους Νεοζηλανδούς. Πρώτα προσπέρασε τον Simon Bishop (sidawg2) και έπειτα από έναν γύρο, πέρασε και τον Matt McEwen (AE_McEwen), παίρνοντας έτσι την 6η θέση.

Ο γύρος 6 είδε και την πρώτη σημαντική κίνηση μεταξύ των Ιαπώνων οδηγών, όταν ο Yamanaka προσπέρασε τον Suzuki καθώς έμπαιναν στη Στροφή 1. Τα πρώτα pit stop ήρθαν στον γύρο 8, όταν οι Yamanaka, Suzuki και Kawakami άλλαξαν τα μαλακά ελαστικά τους για τα μεσαία, ενώ ο Ryota Kokubun (Akagi_1942mi) έβαλε τα μαλακά. Ο επικεφαλής του αγώνα, Miyazono, προτίμησε να μπει στον επόμενο γύρο και επέστρεψε στην πίστα χωρίς να μετακινηθεί από την 1η θέση και με μαξιλαράκι 2,2 δευτερολέπτων.

Στην αρχή του γύρου 11, ο Kokubun, που ήταν και ο μοναδικός από τους επικεφαλής του αγώνα με μαλακά ελαστικά, προσπέρασε τον Kawakami, πήρε την 4η θέση και άρχισε να μειώνει το προβάδισμα των 5 δευτερολέπτων που τον χώριζαν από τον Suzuki και την 3η θέση. Τελικά, στον γύρο 15, ο Kokubun τον προσπέρασε στην πρώτη στροφή, αλλά η μονομαχία τους δεν είχε τελειώσει ακόμα. Οι τρεις τελευταίοι γύροι του αγώνα είδαν μια άγρια αναμέτρηση μεταξύ του Kokubun και του Suzuki, καθώς και οι δυο τους πάσχιζαν να εξασφαλίσουν την αυτόματη πρόκριση στον Μεγάλο Τελικό. Προκαλούσαν ο ένας τον άλλον σε κάθε ευκαιρία, αλλάζοντας αρκετές φορές θέση και αφήνοντας βαφή ο ένας στο αμάξωμα του άλλου ουκ ολίγες φορές. Ήταν ένας αγώνας στην πιο αγνή, πιο συναρπαστική του μορφή.

Η μονομαχία των δύο ανδρών κρίθηκε στις τρεις τελευταίες στροφές του αγώνα, όταν ο Kokubun μπήκε στην εσωτερική της Στροφής 7, αυτής που αποκαλείται «Toe», πέρασε μπροστά από τον συμπατριώτη του και εξασφάλισε το εισιτήριό του για τον Μεγάλο Τελικό. Στον Τελικό προκρίθηκαν επίσης ο νικητής του αγώνα, Takuma Miyazono, καθώς και ο Tomoaki Yamanaka, που είχε τερματίσει στη 2η θέση.

Μετά τη νίκη του ο Miyazono δήλωσε τα εξής: «Χθες, τα πήγα χάλια [στο Κύπελλο Toyota GR GT], οπότε νιώθω ανακούφιση που σήμερα κατάφερα να νικήσω. Δεν ήμουν καθόλου ήρεμος κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα και ανησυχούσα ότι θα έκανα λάθος σε κάποιο σημείο. Ελπίζω να διατηρήσω την ορμή αυτής της νίκης και στον Μεγάλο Τελικό».

Τελικός Περιοχών Ευρώπης/Μέσης Ανατολής/Αφρικής: Autodromo Nazionale Monza

Για την περιοχή Ευρώπης/Μέσης Ανατολής/Αφρικής, ο τόπος διεξαγωγής του αγώνα ήταν η θρυλική Autodromo Nazionale Monza, μια επικίνδυνη πίστα υψηλών ταχυτήτων που βρίσκεται στη βόρεια Ιταλία. Το αγωνιστικό αυτοκίνητο αυτής της διοργάνωσης ήταν επίσης ιταλικό, πιο συγκεκριμένα, η Lamborghini V12 Vision Gran Turismo. Όπως και με τους προηγούμενους αγώνες, οι οδηγοί ήταν υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν και τους δύο τύπους ελαστικών, τα μαλακά και τα μεσαία ελαστικά, για τουλάχιστον έναν γύρο στον αγώνα διάρκειας 18 γύρων. Από την αρχή μας περίμενε μια μικρή έκπληξη, όταν ο Thomas Labouteley (Aphel-ion) από τη Γαλλία, άρπαξε την pole position, με τον αγαπημένο Ισπανό οδηγό, Coque López (coquelopez14), να βρίσκεται δίπλα του στη 2η θέση. Ο περσινός πρωταθλητής Nations Cup, Valerio Gallo (Williams_BRacer) από την Ιταλία και ο νεοφερμένος Saruthan Seelan (VQS_Coyote7) από το Ηνωμένο Βασίλειο καταλάμβαναν τη δεύτερη σειρά.

Ένα από τα μεγάλα φαβορί, ο José Serrano (TDG_JOSETE) από την Ισπανία, ξεκίνησε τον αγώνα από τη 10η και τελευταία θέση της γραμμής εκκίνησης.
Τα πρώτα τρία αυτοκίνητα της γραμμής εκκίνησης άρχισαν τον αγώνα με μαλακά ελαστικά, ενώ οι υπόλοιποι ξεκίνησαν με μεσαία. Η δράση έκανε την εμφάνισή της αμέσως μόλις δόθηκε το πράσινο φως, με τον Gallo να εφορμά άγρια στις Στροφές 1-2, που ονομάζονται Variante Rettifilo, και να προσπερνά τον Labouteley στη σαρωτική Curva Grande (Στροφή 3) για να πάρει το γενικό προβάδισμα στον αγώνα. Εξίσου δυναμικά εφόρμησε και ο López, ακολουθώντας τον Gallo για να περάσει τον Labouteley. Ακόμα πιο πίσω, ο αρχάριος-φαβορί Kylian Drumont (PRiMA_Kylian19) από τη Γαλλία, βγήκε εκτός πίστας από τον Seelan στην Curva di Lesmo και έπεσε από την 4η στην 9η θέση. Στο μεταξύ, ο Serrano περνούσε τα αυτοκίνητα το ένα πίσω από το άλλο και κατάφερε να ανέβει τέσσερις θέσεις ήδη από τον πρώτο γύρο.

Με τα ειδικά οχήματα GT Vision να αναπτύσσουν ταχύτητες 350 χλμ/ω στις μπροστινές ευθείες, η σειρά κατάταξης έπειτα από έναν γύρο είχε ως εξής: Gallo, López, Labouteley και Nikita Moysov (ERM_Nick) από τη Δημοκρατία της Τσεχίας. Περνώντας τη Στροφή 1, φάνηκε ότι ο López είχε κάνει λάθος και είχε αργήσει να φρενάρει πριν μπει στη στροφή, αλλά το μάζεψε με ωραίο τρόπο και ανακάλυψε παράλληλα ότι είχε προσπεράσει και τον Gallo, παίρνοντας το συνολικό προβάδισμα.

Ο γύρος 6 είδε τους López, Gallo και Labouteley να μεγαλώνουν το προβάδισμά τους σε περίπου 7 δευτερόλεπτα επί των υπολοίπων, αλλά όσοι οδηγοί βρίσκονταν στο ενδιάμεσο κομμάτι συνέχιζαν να βρίσκονται εντός ακτίνας βολής επειδή δεν είχαν χρησιμοποιήσει ακόμα τα μαλακά Michelin τους. Τα πρώτα pit stop ήρθαν στον γύρο 7, όταν οι δύο Γάλλοι, ο Drumont και ο Baptiste Beauvois (R8G_TSUTSU) άλλαξαν τα μεσαία ελαστικά τους για τα μαλακά. Στον επόμενο γύρο μπήκαν στα pit ακόμα περισσότερα αυτοκίνητα, συμπεριλαμβανομένου και του Labouteley που βρισκόταν στην 3η θέση, αλλά οι δύο επικεφαλής παρέμειναν στην πίστα.

Όταν οι López και Gallo μπήκαν τελικά στον γύρο 9, είχαν προηγηθεί τόσο, ώστε επιστρέφοντας στην πίστα διατηρούσαν ακόμα ένα προβάδισμα 2,5 δευτερολέπτων, το οποίο και μεγάλωσαν καθώς ο αγώνας προχωρούσε. Οι επόμενοι γύροι είδαν μια άγρια αναμέτρηση μεταξύ των τριών οδηγών, Labouteley, Drumont και Beauvois, για την 3η θέση. Στον γύρο 13, ο Beauvois έχασε στιγμιαία τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και του επιβλήθηκε ποινή 0,5 δευτερολέπτων επειδή βγήκε από την πίστα και αυτό επέτρεψε στον Serrano να τον προσπεράσει. Φαίνεται πως αυτό θύμωσε τον Beauvois, που πολύ σύντομα, στον γύρο 14, μέσα από την Curva Parabolica και μπαίνοντας στη μπροστινή ευθεία, πέρασε ταυτόχρονα και εντελώς αψήφιστα τους Serrano, Drumont και Labouteley, παίρνοντας έτσι την 3η θέση.

Η σειρά κατάταξης παρέμεινε σε γενικές γραμμές ίδια για το υπόλοιπο του αγώνα, με τον Coque López να κατακτά μια άνετη νίκη και τον Valerio Gallo να περνά ολομόναχος τη γραμμή τερματισμού για τη 2η θέση. Ο Beauvois τερμάτισε 3ος, έπειτα από έναν δύσκολο αγώνα, και πήρε επάξια μια θέση στον Μεγάλο Τελικό.

Μετά τον αγώνα ο López δήλωσε τα εξής: «Έπειτα από τα άσχημα αποτελέσματα στην αρχή της σεζόν, είναι ωραίο και απολαυστικό που βρίσκομαι εδώ και έχω τον ρυθμό και τη δυναμική για να γίνω ο καλύτερος και αυτό ήταν κάτι που ανέκαθεν περίμενα. Δεν έχω κάτι άλλο να πω εκτός του ότι είμαι χαρούμενος επειδή σήμερα πήγαν όλα όπως ήταν αναμενόμενο».

Τελικός Περιοχής Αμερικής: Autódromo de Interlagos

Ο τελευταίος Τελικός Περιοχής της ημέρας ήταν η μάχη της Αμερικής, όπου η Βραζιλία, η Χιλή και οι ΗΠΑ παρέταξαν τους καλύτερους οδηγούς τους. Ανάμεσα στους οδηγούς αυτής της ομάδας βρισκόταν ο πρωταθλητής Nations Cup 2018, ο Βραζιλιάνος Igor Fraga (IOF_RACING17), που την προηγούμενη μέρα είχε κερδίσει και το Κύπελλο TOYOTA GAZOO Racing GT. Παρόλο που ήταν το φαβορί για τη νίκη — ήταν επίσης επικεφαλής στη βαθμολογία του πρωταθλήματος Nations Cup — ήταν αρκετοί εκείνοι που θα μπορούσαν να του χαλάσουν τη μέρα, ιδιαιτέρως οι συμπατριώτες του, Lucas Bonelli (TGT_BONELLI), Adriano Carrazza (Didico__15) και Arthur Mosso (GRID_ART55MN). Σε αυτόν τον γύρο είχαν όλοι τους το πλεονέκτημα του ότι αγωνίζονταν εντός έδρας, αφού ο τόπος διεξαγωγής αυτού του αγώνα ήταν η Autódromo de Interlagos που βρίσκεται στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας.

Οι παίκτες οδηγούσαν πανομοιότυπα αυτοκίνητα McLaren MP4/4 Formula 1, που ήταν από τα πιο επιτυχημένα οχήματα της Φόρμουλα 1, μετατρέποντας αυτόν τον αγώνα σε έναν φόρο τιμής προς τον σπουδαίο Βραζιλιάνο οδηγό αγώνων Άιρτον Σένα, που το 1988 κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα οδηγώντας αυτό το αυτοκίνητο. Όπως και στους προηγούμενους αγώνες, οι οδηγοί ήταν υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν και τους δύο τύπους ελαστικών, τα μεσαία και μαλακά ελαστικά, τουλάχιστον μία φορά σε αυτόν τον αγώνα διάρκειας 22 γύρων, οπότε η στρατηγική των pit stop ήταν πολύ σημαντική.

Αυτός που έβαλε νωρίς φρένο στα σχέδια των Βραζιλιάνων ήταν ο Angel Inostroza (YASHEAT_Loyrot) από τη Χιλή, που ξεπέρασε τις επιδόσεις των υπολοίπων και πήρε την pole position. Ο Bonelli βρισκόταν στη θέση No. 2. Η δεύτερη σειρά αποτελούνταν από τους Carrazza και Fabian Portilla (Mobil_PerroLoco) από τη Χιλή, ενώ ο βαθμολογικός επικεφαλής του πρωταθλήματος, Fraga, ξεκίνησε τον αγώνα από τη θέση No. 5.

Η εκκίνηση από στάση πρόσφερε πλούσιο δράμα, αφού δημιούργησε μια ξέφρενη κατάσταση όπου και τα δέκα αυτοκίνητα μπήκαν ταυτόχρονα στην πρώτη στροφή. Ο επικεφαλής του αγώνα, Inostroza, πέρασε αλώβητος, αλλά ο Carrazza έμπλεξε στην κίνηση και έπεσε στην 6η θέση. Οι Portilla και Fraga ανέβηκαν στις θέσεις 3 και 4 αντίστοιχα, αλλά στον Portilla επιβλήθηκε μια ποινή για χτύπημα που τον ανάγκασε να βγει εκτός ανταγωνισμού.

Ήταν πασιφανές ότι ο Inostroza είχε συγκεντρωθεί σε αυτό που έκανε, αφού στον γύρο 4 είχε αυξήσει κατά 4 δευτερόλεπτα το προβάδισμά του επί του Bonelli, ο οποίος βρισκόταν στη 2η θέση. Ο Fraga ακολουθούσε τον συμπατριώτη του από την 3η θέση, ενώ ο Αμερικανός νεοφερμένος Dean Heldt (PRiMA_Deano) καταλάμβανε την 4η θέση. Στον γύρο 6, ο Fraga επέδειξε τις ικανότητές του προσπερνώντας τον Bonelli με θεαματικό τρόπο στη Descida do Lago (Στροφές 4 και 5) και ανέβηκε στη 2η θέση.

Ο Inostroza ήταν από τους πρώτους που μπήκαν στα pit. Στο τέλος του γύρου 10, άλλαξε τα μαλακά ελαστικά του για τα μεσαία. Τον ακολούθησαν οι Carrazza και Heldt. Ο Bonelli μπήκε στον ακόλουθο γύρο, ενώ οι Fraga και Mosso έκαναν τα pit stop τους στον γύρο 12. Όταν επέστρεψαν στην πίστα, είχαν περάσει από τα pit όλοι οι οδηγοί και η σειρά είχε ως εξής: Inostroza, Fraga και Bonelli.

Στο μεταξύ, οι Carrazza και Mosso, που πλέον αγωνίζονταν με μαλακά ελαστικά, άρχισαν σταδιακά να σκαρφαλώνουν στον πίνακα κατάταξης, παίρνοντας τις θέσεις 4 και 5 στον γύρο 17. Δύο γύρους αργότερα, στην πίσω ευθεία, ο νεοφερμένος Mosso έκανε κίνηση ενάντια στον βετεράνο Carrazza για να ανέβει στην 4η θέση.

Οι δύο τελευταίοι γύροι του αγώνα είδαν μικρές αλλαγές ως προς τη σειρά κατάταξης, με τον Angel Inostroza να κάνει τη δήλωσή του με μια εντυπωσιακή νίκη. Με τον τερματισμό του στη 2η θέση, ο Igor Fraga παρέμεινε επικεφαλής στο πρωτάθλημα, αλλά ήξερε πολύ καλά πως αν ήθελε να είναι ο πρώτος οδηγός που θα κατακτούσε για δεύτερη φορά το πρωτάθλημα Nations Cup, θα έπρεπε να δείξει τον καλύτερό του εαυτό. Η τελευταία θέση στον Μεγάλο Τελικό πήγε στον Bonelli.

Μετά το τέλος του αγώνα, ο Inostroza δήλωσε: «Δεν ήμουν καθόλου άνετος με τα μεσαία ελαστικά, οπότε έκανα μερικά λάθη στην πίστα. Αυτό το αυτοκίνητο έχει αρκετή υστέρηση τούρμπο, οπότε στις στροφές πλαγιολίσθαινα λιγάκι, αλλά στο τέλος, κατάφερα να κατακτήσω τη νίκη και, προφανώς, είμαι χαρούμενος γι’ αυτό. Ήταν η πρώτη μου νίκη σε ζωντανή διοργάνωση στο Nations Cup».

Ρεπεσάζ: Willow Springs International Raceway: Big Willow

Έχοντας αποτύχει να τερματίσουν ανάμεσα στους τρεις καλύτερους των Τελικών Περιοχών, οι 12 οδηγοί αυτού του αγώνα είχαν μια δεύτερη ευκαιρία να πάρουν μέρος στη μεγάλη διοργάνωση της Κυριακής. Και αν δεν κατάφερναν ούτε κι εδώ να τερματίσουν ανάμεσα στους τρεις καλύτερους, τότε η αποστολή τους στο πρωτάθλημα Nations Cup 2022 θα έληγε άδοξα. Ο τόπος διεξαγωγής αυτού του αγώνα ταχύτητας 18 γύρων ήταν η Willow Springs International Raceway, η πολύ γρήγορη πίστα της Καλιφόρνια, όπου οι οδηγοί αγωνίζονταν με Suzuki V6 Escudo Pikes Peak Special που έφερε τα χρώματα της πατρίδας τους. Παρεμπιπτόντως, ήταν το ίδιο αυτοκίνητο και πίστα που οδήγησαν όλοι οι οδηγοί του Nations Cup για τον προκριματικό. Δεν απαιτούνταν pit stop, αλλά θα κρίνονταν απαραίτητα επειδή τα μαλακά ελαστικά δεν έχουν την αντοχή που απαιτείται ώστε να παραμείνουν αποδοτικά καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Μετά τον πρώτο γύρο, ο Seiya Suzuki (V1_CRV-KRT86) από την Ιαπωνία πήρε ένα μικρό προβάδισμα επί του Βραζιλιάνου Arthur Mosso (GRID_ART55MN) και επί του Ισπανού José Serrano (TDG_JOSETE), αλλά η σειρά κατάταξης θα άλλαζε επειδή η χρονική απόσταση ανάμεσα στα πρώτα τρία αυτοκίνητα ήταν μόλις ένα δευτερόλεπτο. Η δεύτερη ομάδα αυτοκινήτων, που αποτελούνταν από τον Ιάπωνα Kanata Kawakami (SG_Kawakana), τον Γάλλο Thomas Labouteley (Aphel-ion), τον Βραζιλιάνο Adriano Carrazza (Didico__15), τον Νεοζηλανδό Matt McEwen (AE_McEwen) και τον Γάλλο Kylian Drumont (PRiMA_Kylian19) βρισκόταν γύρω στο 1,5 δευτερόλεπτο πίσω από τους επικεφαλής.

Για αρκετούς από τους επόμενους γύρους μαίνονταν μια άγρια μάχη για την 3η θέση. Καθώς οι Suzuki και Serrano απομακρύνονταν, οι Kawakami, Carrazza και Mosso τα έδωσαν όλα για όλα για τη ζωτικής σημασίας 3η θέση. Η μονομαχία διακόπηκε προσωρινά όταν ο Kawakami μπήκε στα pit στον γύρο 8 για να αντικαταστήσει τα μαλακά ελαστικά του. Έπειτα, ο επικεφαλής του αγώνα, Suzuki, έκανε επίσης pit stop, ακολουθούμενος έναν γύρο αργότερα από τον Serrano. Όταν επέστρεψε στην πίστα, λίγο μετά το ενδιάμεσο σημείο του αγώνα, όλοι οι οδηγοί είχαν κάνει από μία στάση και η σειρά κατάταξης είχε ως εξής: Suzuki, Serrano, Kawakami, Carrazza.

Οι δύο τελευταίοι γύροι του αγώνα είδαν τον Carrazza να πιέζει δυνατά τον Kawakami, σε μια προσπάθεια να πάρει αυτός την 3η θέση. Τελικά κατάφερε να περάσει τον Ιάπωνα στη σαρωτική Στροφή 2, όπως έκανε και ο Αργεντίνος οδηγός Martin Marza (TENTFS_Papo2514). Στον τελευταίο γύρο, ο José Serrano έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να προσπεράσει τον Seiya Suzuki, αλλά ο Ιάπωνας κατάφερε να απωθήσει με επιτυχία την επίθεση του Ισπανού και να κατακτήσει τη νίκη. Η τολμηρή προσπέραση του Adriano Carrazza στις τελευταίες στιγμές του αγώνα κατάφερε να του εξασφαλίσει τερματισμό στην 3η θέση, αλλά και την τελευταία θέση στη γραμμή εκκίνησης των Παγκόσμιων Τελικών.

Μετά το τέλος του αγώνα, ο Suzuki δήλωσε, «Ένιωθα έντονη πίεση καθώς έμπαινα σε αυτήν τη διοργάνωση. Ήθελα να δείξω σεβασμό προς τους άλλους διαγωνιζόμενους, αλλά ήθελα παράλληλα να έχω καλή επίδοση. Στόχος μου ήταν να περάσω στον Μεγάλο Τελικό, οπότε τώρα είμαι πολύ χαρούμενος».