Στο 70ο Pebble Beach Concours d’Elegance, ο παραγωγός της Σειράς Gran Turismo, Καζουνόρι Γιαμαούτσι, επέλεξε να βραβεύσει με το Gran Turismo Trophy, τη Ferrari 512S του 1969.

Η Ferrari 512S είναι ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο της κατηγορίας Ομάδα 5, που αναπτύχθηκε από τη Ferrari για να αγωνιστεί στο Διεθνές Πρωτάθλημα Κατασκευαστών. Λέγεται πως η ανάπτυξή του χρειάστηκε μόλις 3 μήνες και στην καρδιά αυτού του οχήματος βρίσκεται ένας κινητήρας 5λιτρος V12 των 550HP που σχεδιάστηκε από τον Φράνκο Ρότσι, που αντικατέστησε τον ιδιοφυή μηχανικό Βιτόριο Γιάνο.

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, η Ferrari συμμετείχε στους αγώνες σπορ αυτοκινήτων με τη φημισμένη 330P4, αλλά με τις αλλαγές στον κυβισμό του κινητήρα, η P4 δεν ήταν πλέον ανταγωνιστική και η 512S ήταν το αυτοκίνητο που ετοίμασαν γρήγορα για να την αντικαταστήσει. Το στρογγυλεμένο αμάξωμα διέθετε πλαίσιο από χαλύβδινους σωλήνες και εξωτερικό περίβλημα από αλουμίνιο, ενώ για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε και πλαστικό.

Στους αγώνες σπορ αυτοκινήτων του 1970, η 512S είχε πολλές διάσημες μάχες με την Porsche 917 και απέκτησε σημαντική φήμη χάρη στις επιδόσεις της, καταφέροντας να έρθει 3η στων αγώνα 24 Ωρών της Daytona και να κερδίσει τον αγώνα 12 Ωρών του Sebring. Το αυτοκίνητο που παρουσιάστηκε αυτήν τη χρονιά στο Pebble Beach ήταν κάποτε στην κατοχή του ηθοποιού Στιβ ΜακΚουίν και έκανε την εμφάνισή του στην ταινία «Le Mans» όπου πρωταγωνιστούσε ΜακΚουίν.

Η Ferrari 512S πρόκειται να συμπεριληφθεί σε μελλοντική έκδοση του Gran Turismo. Στο μεταξύ, το φετινό βραβείο Best of Show πήγε στη Mercedes Benz 540K Autobahn Kurier του 1938.

Ακολουθούν περιγραφές των υπολοίπων αυτοκινήτων που διακρίθηκαν για το φετινό Gran Turismo Trophy, όπως περιγράφονται από τον διεθνώς καταξιωμένο σχεδιαστή αυτοκινήτων Χιντέο Κοντάμα.

Ferrari 365P (1966）

Πρόκειται για ένα μαγευτικό μοντέλο που παρουσιάστηκε από την Pininfarina στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού του 1966. Η 365P είναι μια Berlinetta με σπορ αγωνιστικό κινητήρα V12 των 4,4L. Μήπως ήταν αυτή που έπεισε τον Έντσο, ο οποίος είχε εμμονή με τη συμβατική διάταξη κινητήρα μπροστά και κίνηση πίσω εκείνης της εποχής;

Το πιο αξιοσημείωτο είναι η τριθέσια διάταξη, όπου ο οδηγός κάθεται μπροστά και στο κέντρο του αυτοκινήτου. Μετέπειτα αποτέλεσε έμπνευση για τη Matra Simca Bagheera (1974) και τη McLaren F1 (1993). Παρεμπιπτόντως, πριν από την 365P, αυτή η διάταξη είχε ήδη δοκιμαστεί το 1936 στο Panhard Dynamic Sedan.

Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είχε μαγνητίσει τα βλέμματα στις εκθέσεις του Λονδίνου και του Λος Άντζελες και στη συνέχεια βρέθηκε στα χέρια ενός Αμερικανού πελάτη. Λέγεται πως ακόμα και ο Τζάνι Ανιέλι, ο αυτοκράτορας της Fiat, είχε παραγγείλει ένα για τον εαυτό του. Είμαι βέβαιος πως ο Ανιέλι, που ήταν γνωστός πλέιμποϊ, είχε όμορφες γυναίκες και στα δύο καθίσματα ενώ απολάμβανε την οδήγηση αυτού του αυτοκινήτου.

Η σχεδιαστική θεματολογία της είναι όμοια με της Dino 206 εκείνης της εποχής, αλλά ο όγκος και η χάρη της είναι εκπληκτική.

Ferrari 410 Super America Superfast (1956)

Η 410 Super America ήταν το μοντέλο της Pininfarina που το 1956 έκανε το ντεμπούτο του στην έκθεση αυτοκινήτου των Βρυξελλών, αλλά και η μετάβαση από τη σειρά 357 στην υψηλών επιδόσεων 410. Σχεδιαστικά, βρίσκεται στον ίδιο δρόμο με το προηγούμενο μοντέλο. Για παράδειγμα, ο αεραγωγός στο μπροστινό τμήμα είναι πιο ανοιχτός απ’ όσο χρειάζεται, οπότε δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι έχει σχεδιαστεί καλά.

Από την άλλη, το ρύγχος της Superfast ήταν χαμηλό και η είσοδος είχε προσαρμοστεί πολύ καλά πάνω του. Υπάρχουν επίσης πολλές δοκιμές λεπτομερειών που αργότερα προσαρμόστηκαν σε επόμενα, πιο μοντέρνα σχέδια, όπως η χρωματική διαφοροποίηση ανάμεσα στην οριζόντια γραμμή που εκτείνεται στο κέντρο και στο κυρίως αμάξωμα, όπως η δομή με προβόλους που αφαιρεί την κεντρική κολόνα και κατανέμει την πίεση στο πάνελ της οροφής και ούτω καθεξής.

Ωστόσο, το τότε δημοφιλές αμερικανικό στιλ με τα μεγάλα πτερύγια ίσως και να ήταν υπερβολικό. Οι Superfast που διαδέχτηκαν αυτό το μοντέλο διατήρησαν κάποια από τα μοτίβα του, ενώ το έκαναν, σε γενικές γραμμές, λίγο πιο διακριτικό, έτσι, από άποψη καινοτομιών, η αξία αυτού του μοντέλου είναι πολύ υψηλή.

Miller 91 (1926)

Το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε το όνομα Miller είναι ένα αγωνιστικό όχημα με περίτεχνο εμπρός σύστημα μετάδοσης, κάτι που είναι πολύ σπάνιο στην Αμερική. Ο ήρωας αυτής της ιστορίας είναι ο Χάρι Μίλερ, ένας κατασκευαστής αγωνιστικών αυτοκινήτων που, μέχρι και τη συνεργασία του, μεταξύ του 1910 και του Β’ ΠΠ, με την επίσης μεγάλη εταιρεία Offenhouser, εισήγαγε πολλές ελεύθερες και δίχως περιορισμούς ιδέες.

Ο Μίλερ συνέχισε να κατασκευάζει πληθώρα δημιουργημάτων, από εμπροσθοκίνητα και τετρακίνητα, μέχρι με Υπερτροφοδότη και ανεξάρτητη ανάρτηση. Υπάρχει επίσης και η ωοειδής Delage του 1917 που έσπασε ρεκόρ. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στην Ευρώπη, τα κατορθώματά τους έγιναν γνωστά και στον Ετόρε Μπουγκάτι.

Αυτό το μοντέλο που συμμετείχε, δυστυχώς δεν ήταν εμπροσθοκίνητο, αλλά είναι αξιοσημείωτο για την εξαιρετική ισορροπία του. Το 1926, ο Φρανκ Λόκχαρτ οδήγησε αυτό το αυτοκίνητο στον αγώνα Indy 400 Mile και κατέκτησε τη νίκη.

Μπορείτε πραγματικά να νιώσετε την ομορφιά και την ευφυΐα, κοινό χαρακτηριστικό όλων των οχημάτων του Μίλερ, ενός μηχανικού που έπαιρνε στα σοβαρά τη δουλειά του.

Porsche 917/30 (1973)

Η Ομάδα της Porsche στη Βέισαχ, με επικεφαλής τον Φ. Πίεχ, ολοκλήρωσε την πιο ανταγωνιστική 917 έχοντας ως βάση την 908, με στόχο να κατατροπώσει τη Ferrari 512 και το Ford GT40 στον αγώνα 24 Ωρών του Λε Μαν. Παρόλο που τα αποτελέσματά της δεν ήταν ικανοποιητικά στον πρώτο αγώνα, τις χρονιές 1970 και 1971, όχι μόνο πήρε τη νίκη, αλλά κατέκτησε και τις πρώτες θέσεις στην κατάταξη. Προκειμένου να τη διαφημίσουν και στη Βόρεια Αμερική, έστειλαν την 917/10 στα πρωταθλήματα CAN-AM.

Η 917/10 δέχτηκε ακόμα περισσότερες βελτιώσεις και έγινε η 917/30 που οδήγησε η ομάδα του Ρότζερ Πένσκε. Ο Πένσκε είχε μόλις λάβει χορηγία από τη SUNOCO και συμμετείχε με δύο αυτοκίνητα που έφεραν τον χαρακτηριστικό μπλε χρωματισμό της εταιρείας.
 Παρόλο που το αυτοκίνητο διατηρεί τους μηχανισμούς της αρχικής 917, το μεγάλο σπόιλερ και οι σημαντικές αλλαγές που έγιναν στην αεροδυναμική του μπροστινού τμήματος προκειμένου να γίνεται καλύτερη διαχείριση της τεράστιας δύναμης του διπλού τούρμπο, άλλαξαν άρδην την εξωτερική του εμφάνιση συγκριτικά με την αρχική 917.

Alfa Romeo 6C1750 GT (1931)

Από την αυγή της δεκαετίας του 1920, ο Βιτόριο Γιάνο απέφερε εξαιρετικά αποτελέσματα στους αγώνες με αυτοκίνητα όπως η Alfa Romeo P2. Το επόμενο μικρό όχημα πάνω στο οποίο εργάστηκε ήταν το 6C1500, που έκανε το ντεμπούτο του το 1925 στην έκθεση αυτοκινήτου του Μιλάνου. 
Η έκδοση, ωστόσο, αυτού του αυτοκινήτου που παρουσιάστηκε στο Pebble Beach είναι των 1750cc και 55HP, η οποία είναι γνωστή για την πρόοδο και την εξέλιξή της. Έχει το αμάξωμα Touring που κατασκευάστηκε για τη συμμετοχή της στο Mille Miglia, το οποίο, στιλιστικά, διαφέρει πολύ από το όλο χάρη 2θέσιο Flying Star με ανοιχτό αμάξωμα με το οποίο συγγενεύει.

Αναφορικά με τις επιδόσεις, κάτω από το κάλυμμα μπορεί κάποιος να δει ότι κατασκευάστηκε με τη μέθοδο Weymann, κάνοντας χρήση τεχνητού αδιάβροχου υφάσματος για το αμάξωμα. Από αυτήν ξεκίνησε επίσης η μέθοδος Superleggera, που έγινε σήμα κατατεθέν του Touring.

Το ψυγείο βρίσκεται σε όρθια και όχι σε επικλινή θέση, ενώ, σε ορισμένες περιπτώσεις, το επιπρόσθετο φωτιστικό σώμα πορείας και τα πίσω παράθυρα παραλείπονται προκειμένου να μειωθεί το βάρος, κάτι που δίνει στο αυτοκίνητο μια αύρα σοβαρότητας και προσήλωσης στο έργο. Αυτό το αυτοκίνητο έμεινε ανέγγιχτο για πολύ καιρό και έχει διατηρηθεί σε καλή κατάσταση.

Βοήθεια στην Περιγραφή των Αυτοκινήτων: Χιντέο Κοντάμα
Φωτογραφίες: Τζον Χιέτερ